1973 yılında Amasya İmam-Hatip Lisesi’nin pansiyonlu kısmına babam beni kaydettirmeye getirdiğinde, “Çocuğu ERBAKAN’cı mı yapacaksın!” demişti yakın akrabam tepki göstererek.

Tepki “imam” olmaya değildi.

“Erbakancı” olmayaydı.

Zira imamlarla bir sıkıntımız yoktu.

Onlara karşı bir ön yargımız da.

Evet, o zamanlar aile, yakın çevre, hatta eş dost, geleneksel olarak CHP’liydik.

Namazını kılan CHP’lilerdik.

Ve orucunu tutan…

Hacca giden… vs.

***

O dönem İmam-Hatipler, rahmetli Erbakan’ın siyasetinin ana temalarından biriydi..

İmam-Hatip okullarını o kadar diline pelesenk etmişti ki rahmetli, İmam-Hatip deyince Erbakan; Erbakan deyince İmam-Hatip akla geliyordu.

Dolayısıyla imamlık, dolayısıyla da din, “politik bir malzeme”ye dönüşmüştü. 

Sanırım en acısı ve en utandırıcı olanı da buydu.

Dinin politik bir “malzeme”ye dönüşmesi.

İktidar aracına…

Amaç, iktidar…

yani güç…

yani kudret…

ele geçirme aracı da din!...

***

Dinin, politik bir malzeme olarak kullanılması, din üzerinden karşıtlıkları da doğurmuş, bu ülkenin saf/temiz çocukları bu karşıtlıklarda “konuşlandırılmışlardı.”

Ortaya, güya “din eğitimi”ne karşı çıkan “laiklerle”, din eğitimini savunan “şeriatçılar” gibi hiç de “sahici olmayan” bir cepheleşme çıkmış, bu cepheleşme bilinçli olarak körüklenmişti.

Körüklenmişti diyorum, zira siyasetçiler bu saflaşma sayesinde mücadelelerini tahkim etmişler, bu konjonktürden faydalanmışlardı.

***

28 Şubat bu saflaşmanın acı faturasıydı.

Ödeyenler yine bu ülkenin “günahsız” çocukları oldu.

Kıyafetleri nedeniyle okullara sokulmadılar.

“Katsayı” uygulamasıyla da istedikleri okullara gidip, kayıt yaptıramadılar.

Öyle ya! Madem ki “imam-hatip” okudular, imam olsundular!..

Ya da ilahiyata gitsindiler!..

 Ne işleri vardı tıpta!..

hukukta!..

subaylıkta!..

Maazallah rejim, yani cumhuriyet tehlikeye düşerdi.

***

Siyasetin, gruplaştırarak, ayrıştırarak ve hatta düşmanlaştırarak tahkim ettiği bu ülkenin çocukları ya rejim düşmanıydılar!..

Ya da din düşmanı!..

Ama her hâlükârda “düşman”dılar!  

Birbirlerini hep öyle gördüler.

hep öyle gördük…

görüldük…

***

Siyasetin, kendi saflarını sıklaştırma, dayanışmayı artırma adına aynı oyunu tekrar oynadığını görür gibi oluyorum.

Ülke genelinde İmam-Hatip’lerin sayısının artırılması, çoğu liselerin hatta teknoloji liselerinin dahi imam-hatip’lere dönüştürülmesi anlaşılır gibi değil.  

Muhalefetin: “TEOG’un yerine getirilen yeni sınav sistemi (YKS), çocuklarımızı İmam-Hatip liselerine mecbur bırakmaktadır.”mazereti, iddiası beni, 70’li yıllara geri götürüyor.

Siyasetin, toplumun tüm sosyolojik, sınıfsal, dinsel ihtiyaçlarını, barış ve hoşgörü içinde karşılayacak bir politik zemini oluşturması beklenirken, yine durduk yerde bir imam-hatip taraftarlığı/karşıtlığı üzerinden saflarını tahkime yeltenmesi akıl alır gibi değil.   

Emin olun bu karşıtlığın faturasını ileriki yıllarda yine bu ülkenin çocukları ödeyecek, daha acısı birbirlerine ödeteceklerdir.

***     

Peygamber Efendimizin "Akıllı ve olgun Mü'min aynı delikten iki defa sokulmaz/ısırılmaz." sözü  tam da bugünler için söylenmiş gibidir sanki.

"Aptallığın en büyük kanıtı, aynı şeyi defalarca yapıp, farklı bir sonuç almayı ummaktır." der Albert Einstein 

Aynı gerçekliğin farklı cümlelerle dile gelişi.

Arada çağlar da olsa.