GİRİŞ:

Okul servislerinden çığlık çığlığa, neşe içinde inen ilkokul öğrencileri, hemen önlerinde tökezleyip düşen arkadaşlarının üstünden atlayıp geçiveriyorlar!..

Ne kolundan tutup kaldıran var, ne de sağa sola dağılan çantasını, beslenme çantasını, suluğunu toplayan.

Gülerek zıplayıveriyorlar yattığı yerde ağlayan arkadaşlarının ve onun dağılan eşyalarının üzerinden. Ve arkalarına dahi bakmadan uzaklaşıveriyorlar!

Muhtemelen biraz sonra sınıfta karşılaştıklarında alaya alacaklar arkadaşlarının düşüşünü gülerek… Abarttığımı sanmayın...

Asla…

***

Paydos zili çaldı çalacak bir zamandayız. 7-8 yaşlarındaki öğrenciler, sınıf askılığındaki montlarını almaya çalışıyorlar.

Yerde, ayaklar altında bir veya iki mont var. Çiğnenen montlar hiçbir öğrenci için “sorun” teşkil etmiyor!..

Muhtemelen şimdiye kadar yerdekini, yere “düşen”i alıp/tutup kaldırmak gibi bir tecrübenin sahibi olmamışlar ve hatta böyle bir tecrübenin sahibi de “yapılmamışlar.”

“Bir dakika!” diyorum. “Geri çekilin!..”

Çekiliyorlar…

“Benim değil ki!” diyorlar hepsi de yerdeki, çiğnenmiş/çiğnedikleri montlara bakarak!.

“Peki yapmanız gereken ne?”

Sessizlik!..

Yerdeki montları alıp, kaldırmak ve askılıklara asmak benim kısmetime düşüyor!

Kimse sahiplenmiyor montları. Muhtemelen sabahçı öğrencilere ait.

“Sahipsiz” olan çiğnenebilir demek ki!

 ***

GELİŞİM:

Açık Lise Sınavları’ndaki görevim nedeniyle liselerimizden birindeyim.

Bekleme odasında otururken, bir “görevli” gelip yaktı bütün ışıkları! Hiç gereği yokken hem de!..

Zira okuyup-yazdığımız bir şey yok. Olsa da yeteri kadar aydınlık ortam.

“Hayatı çekilmez yapan kötüler değil, kötülere müdahale etmeyen iyilerdir.” düsturunca kalkıp söndürdük lambaları, odada bulunan arkadaşların onayıyla.

Ancak biraz sonra tekrar yakıldı ışıklar.

Parasını cebimizden ödemediğimizi nasıl da harcıyoruz bir çırpıda!..

***

Çizilmemiş, üzerine yazı yazılmamış, karalanmamış tek bir sıra yok sınıflarda, liselerimizin hemen hepsinde olduğu gibi. (İstisnalar hariç.)

“Aşklar” sıraların üzerinde. İlân-ı aşklar mâşuklarına… yani sevilenlere… ve tutulan takımların amblemleri/sembolleri.

Abartmadan söylüyorum, yaklaşık bir adam boyu hizasında duvarda ayakkabı izi, üzerinde ESEM Sport markasıyla!

***

Sonra sınavlarını bitirip çıkan “erkenci”lerin gürültüsü koridorlarda.

Bayan ayakkabı sesleri sınavdakilerin dikkatini dağıtan. Tak… tak… tak…

Sınavını bitirip hoyratça kalkışlar sıralardan… İttirerek masayı ya da altındaki oturağı… Dikkati dağıldığı için bükülen kafalar sıralarda… söylenişler… cık cık’lar dudaklarda…

Dikkati dağıldığı için söylenenlerin, kendi sınavları bitince sıralardan kalkışları aynı hoyratlıkla!.. kabalıkla!..

Ve ağzında çikletiyle sınav evraklarını lâkayt bir edayla görevliye uzatan “genç!”

***

Daha sınav devam ederken okulun bahçesinde gümbürdeyen egzoz patlamaları!

Sınavdan çıkan gençlerin motorlarının ya da otomobillerinin patlayan egzozlarıyla kendilerini “varedişleri!..”

Sokağı, okulun bahçesini ve sınıfları dolduran o egzoz “naraları.”

***

SONUÇ:

Hayatımızda “öteki” yok… Bir başkası…

Biz varız sadece… yani ben… yani egomuz…

Karşıtımızı, karşıtımızın görüşünü, inancını, ideolojisini “gübre”ye  indirgeme!

Örnek mi?

Düzce…

Hayvan gübreli protesto “Adalet” yürüyüşçülerinin Düzce etabında…

Muhalefetini, karşıtlığını “kemre” üzerinden  ifade ediş!

Hayvan dışkısıyla…

KOKUTARAK!..

yolu…

şehri…

ve tüm ülkeyi…