Eğitim sistemimiz ruhunu kaybetti!..  ruhu yok!..

Hayal kurduramıyoruz çocuklarımıza…

Ülkeye dair bir hayali yok çocuklarımızın…

İnsanına dair bir hayali… 

insana… 

insanlığa dair…

***

“Derdi” yok çocuklarımızın…

dertleri yok… 

rahatsız edecek dertleri… 

kendine dair bir derdi… 

ülkesine… 

dünyaya…

***

Dert… 

yürütecek olan… 

yola çıkaracak… 

yolculuğa… 

hedefe kilitleyecek…

hedefe varmadan rahat edemeyecek bir ruhu aşılayamıyor eğitim sistemimiz çocuklara.

***

“İnsanlık için zafer kazanamadan ölmek bir utançtır.” diyor eğitim reformcusu Horace Man.

Onun derdi, insanlık için bir zafer elde edebilmekti.

***

Neden bir Gazli daha çıkaramadık?

Bir Mimar Sinan… bir Ali Kuşçu…

bir Fuzuli… bir Şeyh Galip…

Mevlâna… ya da Yunus…

Bir Dede Efendi… ya da bir Itrî…

Hepsi de “derdi olan” adamlardı… sancısı olan… rüyası…

***

Eğitim sistemimiz rüya gördürmüyor…

ideal yükleyemiyor…

insanlığın derdiyle dertlendirmiyor öğrencileri… dertlendiremiyor…

Zira eğitim sistemimizin böyle bir “derdi” yok…

***

Elli bin kişilik memur alımı için yapılan KPSSınavına, üç buçuk milyon insan baş vuruyor!..

“Nasıl” biri  olduğunuz değil, neyi, ne kadar bildiğiniz önemli!..

“Sınavlar cumhuriyeti”ne döndü ülke.

Elbette herkes birbirini “geçmek”, birbirinin üstüne çıkmak, birbirini ezmek için çaba harcayacak!

“Kendini” kurtarmanın derdinde çocuklarımız/gençlerimiz...

sadece kendini…

en önde olmak hedef…

herkesi “geride” bırakmak…

dereceye girmek…

O nedenle 6-7 yaşlarındaki çocuklarımızı altı saat boyunca adeta çiviliyoruz sıralara.

On dakikalık teneffüslerde ihtiyaç mı gidersinler,  oyun mu oynasınlar…

Öğretmen-veli “alıcı kuş” gibi çöküyoruz tepelerine!..

***

İlkokula başlayan çocuklar, dört yıl boyunca müzik öğretmeni görmüyor. Dolayısıyla müzik dersi de… Olanı da haftada bir saat…

Sonuç olarak evrensel değerde bir müzik adamı çıkaramıyoruz.

***

İlk dört yıl resim öğretmeni de göremiyorlar. Dolayısıyla resim dersi de… o da haftada sadece 1 saat…

Neden küresel ölçekte bir ressamımızın, bir heykeltraşımızın, belki mimarımızın olmayışının ipuçlarını da buralarda aramak gerek…  

***

Beden Eğitimi (şimdiki adıyla Oyun ve Fiziksel Etkinlikler) hocası da görmüyor çocuklar ilkokulda.

O nedenle de bir Messi’miz yok… bir Ronaldinho’muz da…

Bu yüzden olsa gerek, sportif anlamda da dünya da bir varlık gösteremiyoruz.

Sonuç olarak, duygularımızı yitirdik…  

estetik duygumuzu…

zarafetimizi…

inceliğimizi…

centilmenliğimizi…

***

Eğitim sistemimiz ruhunu kaybetti…

ruhu yok!..

Hayal kurduramıyoruz çocuklarımıza…

Ülkeye dair bir hayali yok çocuklarımızın…

İnsanına dair bir hayali… 

insana… 

insanlığa dair…