“Bizim çocuk kaçıncı?” diye soruyor artık anneler!

Özellikle anneler!

Hatta bir öğretmen arkadaşım kendi çocuğu için aynı soruyu sormuştu da bana şaşırmıştım… şaşakalmıştım:

“Birinci falan değildir de” demişti, “şöyle bir sıralarsan sınıfta kaçıncıdır bizim çocuk?”

“Neye göre?!” demiştim ben de.

Müzikal anlamda mı?

yoksa sportif mi?

resim?

sözel yetenek? ya da hitabet?

ya da sayısal?

liderlik?

el becerisi?

Hangisini soruyorsun?!

***

Kimse, benim çocuğum “nasıl” diye sormuyor.

Meselâ saygılı mı? paylaşımcı mı? yardım sever mi? ya da uyumlu mu?

“Çocuğum nezaket sahibi mi?” diye soran hiç olmadı meselâ.

kibar mı? kaba mı?

arkadaşlarının haklarına saygılı mı?

Meselâ beslenme saatlerinde yiyeceğini paylaşıyor mu?

Arkadaşlarıyla alay ediyor mu? sakatlığıyla meselâ… topallığıyla… aksanıyla…

Hayır!.. hiçbir veli sormuyor!..

Tek gündem çocuğun başarısı… çocuğunun…

***

Diyelim ki sayısalda süper!

ya da sözelde…

resimde…

müzikte…

sporda…  

Tüm bunlar çocuğu “iyi” yapar mı?

ya da “iyi insan” olması için yeterli mi? 

Başarılı olmak, iyi olmanın garantisi midir peki?

***

Daha ilk gün, bir birini yeni görmüş, yeni tanışmış birinci sınıf öğrencilerinden birkaçının ağzından “oha!.” sözcüğü dökülüveriyor.

Teneffüslerden geriye kalan okul bahçelerinde kağıt atıklar. Bahçenin orasında burasında yiyecek artıkları…

Ve boş su, meşrubat petleri her yerde.

Paydos sonrasında çöplüğe dönüşmüş sınıflar…

Hem de bahçe ve sınıflardaki onca çöp kutularına rağmen!..

***

Tek ölçümüz başarı!..

tek kıstasımız… kriterimiz…

Herkesi “geçmek…”  “geride” bırakmak!..

Başkalarını geride bırakarak mutlu olmak!..

Geride bıraktıklarımızın mutsuzluğu üzerinden inşa edilen bir mutluluk!

***

Daha ilkokulda başlıyoruz buna.

Testlerle “sıralıyoruz” çocukları.

İlkokuldayken “başarısızlığı” tattırıyoruz o küçük yavrulara.

Daha eğitim-öğretimin ilk basamaklarında mutsuz ediyoruz onları. Hem de öğretmen-veli elele vererek yapıyoruz bunu. 

Bu yarışta geri kalan çocuğunun yaşadığı travmadan dolayı çocuğunu okula gönder(e)meyen veli(ler) biliyorum.

Bir veli toplantısında “Allah bu çocukları, velilerin ve öğretmenlerin şerrinden korusun!” demiştim…

gülmüştü veliler…

oysa ben ciddiydim.

anlamamışlardı beni…

ya da ciddiye almamışlardı…

öyle ya, hangi çağda yaşıyorduk?! 

 (Devam edeceğim inşallah.)