Bindiğim “Halk Otobüsü” hastane durağında duruyor. Durakta bekleyenler için en büyük merak otobüsün çarşıya direkt mi, yoksa dolanarak mı gittiğidir.

Seksen-seksen beş yaşlarında bir ihtiyar kadın… Ayakta zor duruyor. Kolunda da orta yaşlarda bir kadın. Muhtemelen kızı. ya da gelini. ya da komşusu...

Orta yaşlı kadın, ihtiyar kadını bırakmadan şoföre sesleniyor:

“Çarşıya mı kardeş?”

“Hayır!” diyor şoför sert.

Kadın, ayakta durmakta güçlük çeken ihtiyarın kolunu bırakmadan yine soruyor çekinerek:

“Çarşıya dolanarak da mı gitmez?”

“Dolanarak gider!” diyor yine sert.

“Olsun” diyor kadın, ihtiyarı otobüsün kapısına doğru çekiştirerek.

Bu arada yolcular saldırırcasına doluşuyorlar otobüse.

Kapının ağzında düştü düşecek ihtiyar kadın kimsenin umurunda değil!

Herkes kendini otobüse atmanın derdinde.

kendini… sadece kendini… egosunu… “çıkarcı” nobranlığını…

İhtiyar kadın tam ayağını kapıya koyacakken şoför çıkışıyor:

“Yahu dolanarak gider dedik ya!”

“Olsun” diyor yaşlı nine titrek sesiyle.

“Ne anlaşılmaz insanlarsınız!” diye tekrar çıkışıyor şoför. “Dolanır, diyorum yine de biniyorsunuz.”

Otobüste çıt yok!

yardımseverdik hani!..

merhametliydik!.. vicdan sahibiydik!.. güçsüzün yanındaydık!..

“Kaptan kardeşim, onlar dolanarak gitmeyi göze aldıklarına göre, demek ki ayakta bekleyecek bir güçleri yok.” deyiveriyorum.

Plânlanmış bir cümle değil.

refleks…

sadece refleks…

istem dışı yani…

“İyi ama” diyor şoför, “diğer duraktaki yolcuları alamıyorum…”

“Diğer duraktaki yolcuların, burada ayakta zor duran ihtiyar kadına bir üstünlükleri, bir öncelikleri mi var ki?” diye çıkışınca susuyor…

Ya da içinden lânet ediyor bana!

Otobüste yine çıt yok!.. 

Herkes izliyor!.. izliyorlar!.. anlamsız!

bakalım ne olacak! kim galip gelecek havasında herkes!

“Mağdur” olana arka çıkma, ona yardım etme, onu “koruma” refleksimizi yitirdik…

Kendimiz için yaşıyoruz.

***

“Yanlış” olana itiraz edecek bir cesaretimiz yok.

En az “yanlışı yapan” kadar cesaretli olsak yetecek…

Ama yok.

Belki de “doğru”muzu yitirdik...  yanlışımızı…

Neydi doğru!..  yanlış olan neydi!..

***

OT dergisinin Kasım sayısında Ayça ÖRER, “İnsanlar ikiye ayrılır.” diyor.

“Güçlüden yana olanlar, bir de güçsüzle beraber olanlar. Ama haklı olan bir tanedir.”

***

“Güçlü”den yanayız hep.

“güç sahibi” olandan yana.

zor sahibi olandan

zorbadan…

Oysa zorba, haklılığını “hak” üzerinden değil, güç üzerinden devşirir…

İkbal, güçlünün yanında olmaya bağlı!

İktidarın!..

“Güçsüz”den yana olanlar kaybetmeyi göze alanlardır.

yalnız kalmayı…

yalnızlaşmayı göze alanlar…