Dolmuşa binen kadın (İstanbul’da):

“Otuz kuruşum çıkışmıyor.” diyor genç şoföre.

Kendisine uzatılan parayı alırken şoför, bu toprakların binlerce yıllık irfan diliyle cevap veriyor:

“Bereket versin abla!”

Yani diyor ki:

Önemli olan sensin…

yani değerli olan…

yani insan…

yani insanlığımız…

***

İnanın o küçücük paradan vazgeçen, vazgeçebilen nefis, daha fazlasından da geçebilir.

Geçer… şimdi değilse sonra...

Zira çok olandan vazgeçebilmenin ilk adımıdır az olanı feda etmek…

edebilmek…

“Ol”mak, “olgun”laşmak böyle  başlar.

Vererek…

feda ederek…

kendinden geçerek…

çıkarından…

“öteki”nin lehine kendinin olandan vazgeçerek…

elindekini elinden çıkararak başkası rağmına…

Sana ait olandan, daha doğrusu sana ait olduğunu sandığından vazgeçerek “ol”unur…

“olgun”laşılır…

***

 “Feda” etmektir “vermek.”

Parayı feda etmek meselâ…

feda edebilmek…

niceliksel olanı…

sayılabilir olanı…

***

Makamı feda etmek ya da…

mevkiyi…

rütbeyi…

ünvanı…

***

Tasavvuf ehli/hakikat arayıcısı bilir, “vermek”, “yanmak”tır…

Yanmaktan maksat, pişmektir…

Pişmekten maksatsa “olmak…” 

Vererek "olmak"... feda ederek... vazgeçerek arzulardan... ve "her türlü" iştihadan...

***  

Paranın, yani zenginliğin “gereksiz”liğinden söz etmiyorum.

Makamın, mevkinin, rütbenin ve de ünvanın da.

Sözünü ettiğim, tüm bunları elde ederken “neler”den vazgeçtiğimizdir.

Paraya, makama, mevkiye, rütbeye, ünvana ulaşırken neleri “harcadığımız”dır mesele.

“Nelerimizi” harcadığımız…

nelerimizi yok ettiğimiz…

hangi değerlerimizi…

inançlarımızı…     

ilkelerimizi…

ve hatta imanımızı…

***

Ya elde etmek, ele geçirmek için “yok” etmek!.. 

Gücü, yani rütbeyi, yani makamı, yani iktidarı vedahi devleti ele geçirmek için yok etmek!..

ortadan kaldırmak...

“can”ı…

“canlı”yı…

“insan”ı…

***

“Başa dönmek”tir bunun adı…

İnsan olmadan önceki halimize.

“Beşer” halimize…

“Vahşi insana!..

Hani şu meleklerin Allah’a: “Orada bozgunculuk edecek ve kan dökecek birini mi yaratacaksın?”  dedikleri halimize!..