Evet…  tam da böyle söylüyor Uygur atasözü.

“Bizim köyün itleri birbirine küs olsalar da kurdu görünce birleşirler.”

unuturlar küslüğü…

yani düşmanlığı…

itler dahi…

bir mecaz değil bu…

bir benzetme…

ya da teşbih…

köpeklerden de alınacak dersler vardır…

Allah, kullarına mealen “Çevrenize ibret nazarıyla bakınız.” demiyor mu?

***

Türkiye’nin içine düştüğü terör sarmalını, emperyalizmin Ortadoğu’yu yeniden paylaşma plânlarından bağımsız olarak açıklamak elbette reel politikle örtüşmüyor.

Konunun bir iç politika malzemesi yapılması, “kasıt” değilse eğer, bir “cehalete” tekabül eder.

Hiç kuşkusuz Türkiye siyasetinin pozisyon alışında hatalar olabilir.

Vardır da…

Bunun analizini yapacak bir “yetkinliğe” sahip değilim…

Ancak Ortadoğu’nun yeniden paylaşımında Türkiye’nin “meşgul” edilmesi, “paylaşanların” stratejisidir ve DEAŞ, PYD, DHKP-C bu meşguliyetin adıdır.

***

Türkiye’de bugünkü iktidar partisi değil de muhalefet partileri iktidarda olsaydı, Ortadoğu’da yaşanan bu paylaşım olmayacak mıydı sanıyoruz.

***

Tunus halkı ayaklanmıştı hani…

“Arap Baharı” denmişti adına…

Sonra Ürdün… sonra Cezayir… Mısır… Yemen… Libya… 

son olarak Suriye…

ve “egemenler”in müdahalesi…

Kim yok ki Suriye’de?..

ABD… Rusya… İran… İsrail… İngiltere… Fransa…

Burnumuzun dibinde hepsi…

İhlâl edilen hava sahamız… yani egemenliğimiz… defalarca hem de…

Sınırlarımızı aşıp, topraklarımızı vuran roketler, bombalar…

Sonra bu savaşın birer “parçası” haline getirilen ve arada bir Türkiye’ye ye de uğrayıp canlı bombalarını patlatan PYD ve DEAŞ…

Yani “piyon”lar… yani perde… “görünmez” kılan… görmeyi engelleyen… dolayısıyla gerçeği…

***   

DEAŞ Brüksel’de, Fransa’da canlı bomba eylemi yaptığında bu ülkelerin (varsa) “küsler”i, saldırı karşısında küslüklerini bir tarafa bırakıp birleşiveriyorlar da bizde bu eylemler yapıldığında bizim küsler daha çok bir birlerine saldırıyorlar.

Çare bulamadığımız hastalığımız.

iç çekişmelerimiz…

tarihsel süreçte kurup, “iç çekişmeler”le yıktığımız onlarca devlet…

kardeş kavgalarıyla…

hemen hepsi iktidar hırsıyla…

iktidar şehvetiyle…

Düşmanın bizi yıkmasına gerek kalmadan yıktığımız devletlerimiz…

***

Türk siyaseti iki yüz yıldır kendi içinde “uzlaşmaz” bir savaşın içinde…

Tanzimat’tan beri…

Elimizde kalan son devlet Türkiye…

Beni korkutan dışarıdan yapılacak bir saldırı değil.

Kendi içimizdeki parçalanmışlığımız…

Kendi içimizde…

Türk-Kürt…

Alevi-Sünni…

Laik-antilâik…

İlerici-gerici…

Ne çok “devletçik” oluşur değil mi Anadolu coğrafyasında!..

Nasıl da güçlü oluruz!..

Ha gayret!..