Hiçbir şeyin tadı-tuzu yok.

dünyanın…

tek tek ülkelerin…

şehirlerin hatta…

ve dolayısıyla insanın…

***

Burada özne insan…

tatsızlığın ve tuzsuzluğun müsebbibi…

sebebi…

kendi “yarattığı” dünyada tutsak insan…

dünyasında…

ideolojik dünyasında...

etnik milliyetçiliğine tutsak…

mezhepçiliğine…

çıkarlarına…

dolayısıyla çıkarcı egosuna…

***

Yarıldık ortamızdan…

Paramparça…

Kan revan içindeyiz…

***

Zihniyet dünyamız birer cephaneliğe dönmüş.

Dillerimiz birer namlu…

Benzerimize çevrilmiş…

“insan” kardeşlerimize…

Haine!..

bölücüye!..

kafire!..

***

Bizse arınmış!

Günahsız!..

hatadan beri!..

***

Kutuplaştırıcı bir dil…

Ama herkeste… hepimizde…

ayrıştırıcı…

bölücü…

dışlayıcı…

düşmanlaştırıcı…

Bu yüzden düşmanlık hikâyeleriyle dolu hafızamız!..

hep hainlerle!..

hep satılmışlarla!..

kafirlerle!..

yok edilmesi gerekenlerle!..

Biz mi?

Ya da ben?

Hepsinden azadeyiz!..

Azadeyim!..

***

Unutmak gerek…

Unutarak başlamak…

Yeniden…

“Gerçekte tarihi inşa eden, hatırlama yeteneğimiz değil, unutma kapasitemizdir. Unutmak erdemdir, bir zayıflık değil.” diyor, düşünür Dücane Cündioğlu.

***

Unutmak…

geçmişte olanları…

yapılanları…

kötülükleri…

ihanetleri…

***

Yeniden başlamak için unutmak…

Yeniden başlayabilmenin yegâne koşulu…

tılsımı…

sihri…

Bir araya gelmenin, gelebilmenin biricik şartı.

Barış içinde yaşamanın…

Bir “insanlık uygarlığı” yaratmanın…

Çok mu zor?!..