Kimse sahip olduklarını bırakmak istemiyor.

kazandığını…

ele geçirdiğini...

elde ettiğini…

eline verileni…

“emanet” edileni hatta!..

Geçiriveriyoruz “mülkiyetimize.”

Adeta “mutlaklaştırıyoruz!”

Varlığımızın bir “rüknü”, ayrılmaz parçası kılıyoruz…

koltuğu…

makamı…

liderliği…

zenginliği…

 vs… vs...

***

“Kazanılan” her şey “kaybedilebilir” olandır oysa.

Kazanılabildiği için kaybedilebilirdir…

Sonradan elde edildiği için.

Kazanabildiğimiz sürece bizde emanettir kazandıklarımız. Kazanma yeteneğimiz, zekâmız  devam ettiği sürece bizimledir. bizimdir… kazanmak için ürettiğimiz, üretebildiğimiz sürece.

“Kazanmak” kavramını var eden şey, bizatihi “kaybetme”nin kendisidir.

“Kazanma”nın var olması, “kaybetme”nin var olmasıyla mümkündür.

Adeta birbirlerinin varlık sebebidir bu iki kavram.

Bu zıtlık üzerinden varederler kendilerini.   

Biri yoksa, diğeri de yoktur.

***

Kazananın kaybetme ihtimalini aklında tutması, kaybettiğinde de bunu sükûnetle karşılaması, hazmedebilmesi bir ariflik ölçüsüdür.

Olgunlaştırır kaybetmek.

Önce nefsi terbiye eder.

Kibre haddini bildirir.

Ve kemale erdirir kişiyi.

***

Türkiye siyasetinin temel problemidir kaybetmeyi kabullenememesi.

Üretmediğinden, üretemediğinden kaybettiğini, kaybedeceğini, kaybedebileceğini reddediyor!

Son günlerin gündemi de bu reddiye zemini üzerinde şekilleniyor.

Rakiplerini, “saraydaki padişah” olarak niteleyenlerin bizatihi kendileri de kendi siyaset saraylarının kralları gibiler.

partilerinin vazgeçilmezleri...

tartışmasız liderleri!..

kralları!..

padişahları!..

Partilerinin başında “krallaşanlar”, devletin başına geçince de krallıklarından beri kalmıyorlar.

***

“Liderlik”le kurulan mülkiyet ilişkisi, her koşulda “lider kalmayı” mümkün kılacak bir vesayet yapılanmasını da beraberinde üretiyor.

Kaybedilen seçimlerin tek kazananı hep “liderler” oluyor!

Seçimler kaybedildikçe, liderlikler “perçinleniyor!”

Lider kalıyor, çevresindekiler değişiyor!

“Çevre”nin, “liderliği” ele geçirmek için yaptığı her harekât, “liderciler/kralcılar” tarafından geri püskürtülüyor!

Parti “hain”lerden temizleniyor!

Liderler “temize” çıkıyor!

***

Bu liderlik savaşları içinde gözden kaçırılan tek şey, “siyaset üret(e)meme” kısırlığıdır.

Problemin “lidersizlik” değil, “siyasetsizlik, ilkesizlik, felsefesizlik” olduğu, bu koltuk savaşları sayesinde perdelenmektedir.

Meselâ  en büyük 500 şirketimizin sadece 16 tanesinin “ileri teknoloji” nitelikli üretim yapıyor olması siyasetin gündeminde yok.

Çin’in, yıllık “ileri teknoloji” nitelikli ürün ihracatının 580 milyar Dolar, Türkiye’nin   “ileri teknoloji” nitelikli ürün ihracatının ise sadece 2.2 milyar Dolar olması da Türkiye siyasetinin gündeminde yok.

Meselâ neden Türkiye üniversitelerinde çalışan bilim adamlarımızın Nobel Bilim Ödülü alamadığı, ancak Amerikan Üniversitelerinde çalışınca Nobel Ödülü alabildikleri de Türkiye siyasetinin “derdi” değil.

Siyaset sadece, Nobel Kimya Ödülü’nü alan Türk asıllı “ABD vatandaşı” Prof. Dr. Aziz Sancar’ın “Türklüğüyle” ilgileniyor da, Aziz Sancar’ın neden Türkiye üniversitelerinde çalışarak bu ödülü alamadığını sorgulamıyor.

Çünkü Türkiye siyaseti,  etnik, dini ya da ideolojik şartlanmışlığı, “bizdenci” kavmiyetçi ilkelliği, aşabilmiş değil.