Dokuz-on yaşlarındaki çocuk, altmışında gösteren satıcının söylediği projeksiyon askı aparatının fiyatını duyunca "Yuh!" diyor.

Satıcının gözünün içine bakarak.

Hem de babasının yanında!

Kime bu "yuh"?

Satıcıya?

Fiyata?

Hangisine olursa olsun.

İlkokul öğrencisi çocuğun ağzından dökülen söz, bu toprakların "kadim terbiyesi"yle örtüşüyor mu? 

Ya da kültürel kodlarıyla...

Sarfedilen "lâkırdı", çocuğun yetiştiği ortamı ve/veya o ortamın kültürel düzeyini (varsa) faş ediyor.

Bir azar bekliyor satıcı, "yuh"layan çocuğun babasından.

En azından çocuğunu ikaz etmesi gerekiyordu, diye geçiriyor içinden.

Ama yok.

Böyle bir şey olmuyor.

Baba da öttürdüğü "ıslıkla" fiyatın yüksekliğini imâ ediyor.

Çocuğunu duymuyor.

Ya da duymamış gibi davranıyor.

Belki de çocuğun söylediğinde bir tuhaflık görmüyor! 

Ya da edebe mugayir bir hal! 

Fiyat anormal!

Çocuğunun ağzından çıkan "yuh" sözcüğü normal!..

"Ama o söz sana yakışmadı." diyor tezgâhın arkasındaki satıcı ders veren bir edayla.

Bu ses tonunda çocuktan öte babayı kınayan bir ima da var.

Tepkisiz olan babayı ikaz belki.

"Hımm! Evet..." diyor baba. "Bak, ne diyor amca?"

"Ama yaaaa!" diye itiraz ediyor, itiraz ne demek adeta azarlıyor çocuk, babayı itekleyerek.

Teslim oluyor baba!.. 

Baba-oğul el ele terk ediyorlar mağazayı!..

***
Evet şimdilerde moda...

Modern çağın modası...

- Ben çocuğumu hiç "engellemedim." 

- "Özgür" yetişsin istedim!" 

- Ben çocuğumu hiç "kısıtlamadım!.."

- Çocuğumun kendini "özgürce" ifade etmesini arzu ettim..." diyen anne-babalardan geçilmiyor.

***
Okulların bahçelerinde ya da sokaklarda oyun oynayan çocuklar da bu özgürlüğü, bu sınırsızlığı sonuna kadar kullanıyorlar!

Okulların bahçelerinde ya da sokak aralarında top oynayan çocuklara kulak verin, ne dediğimi anlayacaksınız.

***
Yeşillikler içindeki parka yerleştirilmiş kameriyeler...

Kameriyenin boş banklarında içinde meşrubat atıklarıyla pet şişeler.

İçi boşaltılmış bir poşet şişenin yanında.

Yerde plâstik pet bardaklar, ezilmiş halde. Çiğnenmiş adeta.

Ve kuru yemiş kabuklarıyla örtülmüş zemin.

***
Doğan marka otomobildeki "yeni yetme" genç, gaza basarak egzozda yaptırdığı patlamalarla "dayatıyor" kendini.

Beşiğinde uyuyan bebeye...

yataktaki hastaya...

uyuklayan yaşlıya...

camideki cemaata...

ve sokakta yürüyene...

***
Irmağın kenarına, Ziya Paşa Bulvarı'na yapılan bisiklet yolu, bir "medeni şehir" gerçekliğidir.

Bence heyecan verici bir uygulama...

Hayal edenleri kutlamak gerek...

ilk düşünenleri...

ve hayata geçirenleri...

Gerekliydi ya da değildi gibi basit tartışmaların ötesinde, "başkalarının bu şehirde yaşama haklarına olan saygımızın test edildiği bir turnusol kağıdı gibidir bisiklet yolu.

Bir medeniyet derdimizin olup olmadığının test edildiği turnusol kâğıdı...  

Zira medeniyet şehirde mayalanır.

Mavi zeminli bisiklet yolu işgal altında üçer beşer metre arayla park etmiş araçlar tarafından... 

O araçların sahiplerince. 

Zira sadece onlar var bu şehirde!

Ve otomobilleri...

Zira onlar yürümemeliler! İşleri neredeyse arabaları da orada olmalı! Her yoruldukları yere han yapmalı bu zatlar!

Bisiklet yoluymuş!.. 

Ne keder!..

*** 
Medeniyet "sınır"la başlar. sınırlarla... sınırlılıkla...

Başkalarının sınırlarına hürmetle...

Ve fakat biz sınırları çocuklarımız için kaldırdık...

"Özgürlükleri" için!..

Ve birer özgür birey olmaları adına!

Ve dünün kısıtlanmayan, özgür bırakılan, engellenmeyen, engellenemeyen çocukları, bu günün "yetişkinleri" olarak o özgürlüğün tadını çıkarıyorlar!
 
***
Oysa sınırsız özgürlük bir benlik tapınmasıdır.

kendine tapınma... egosuna... enesine...

Sırf kendini var etmeye çalışanlar, bunu başkalarını yok ederek yaparlar...