Bu şehirde kalıcı olan tek şey "geçmiş"imiz.

Selçuklu'dan kalanlar. Osmanlı'dan...

Toprağın üstündekilerdir kastettiğim.

Görülenler...

Kendilerini yüzyılların ötesinden "görünür" kılanlar...

Camiiler örneğin... türbeler... Bayezid Camii meselâ. Nam-ı diğer İmaret...

Gökmedrese bir diğeri... Gümüşlü Camii...

Ve şehrin hamamları...

Bimarhane...

Taşhan...

Ve Bedesten...

Yalıboyu konakları...

İstanbul'da Sultanahmet... Süleymaniye...

Anadolu'nun her yerindeler... Pıtırak misali.

Yüzlerce yıllık her biri. Asırların ötesinden nefes alıp vermedeler.

***

Bugün inşa ettiklerimizden kaçının asırlarca kalma iddiası var?

Ya da cumhuriyet dönemi mimarisinin böyle bir iddiası var mı?

Ya da çabası?

En az Selçuklu ya da Osmanlı mimarisi kadar bir iddiası.

***
Amasya Bedesten'i 530 yıllık.

Yıllarca "ihanet" edip bir türlü ortadan kaldıramadığımız Taşhan 250 yıllık.

Peki ya yıkmaya başladığımız Özel İdare İşhanı'nın ömrü?

Otuz beş yıl!..

***

Ya Amasya Lisesi'nin ömrü?

Elli beş yıl!

Ekonomik ömrünü tamamlamış(mış)!

Galatasaray Lisesi'nin ömrü de beş yüz otuz yıl. Bu lise neden asırlardır ekonomik ömrünü tamamlamamış?

"Şimdi", "geçmiş"ten utanmalı değil mi?

Ya da "bugün", "dün"den...

***

Saklayabileceğimiz bir "şimdi"miz yok.

Geleceğe bırakabileceğimiz bir "şimdi"miz.

"Ömür"süz hepsi.

Çünkü bir "gelecek" tasavvurumuz yok.

Bir gelecek iddiamız.

Geleceğe dair bir "söz"ümüz.

***

Sadece "göçebe" zihinler kalıcı mekânlar inşa etmezler.

Edemezler, zira "kalıcılık"ları yoktur.

Gidicidirler.

Zamanda ve mekânda geçici...

Doğaları gereği...

O nedenle bir geçmişleri de yoktur.

Ve bir tarihleri de...

Mekânsal, yani mimari bir geçmiş bırakamadıkları için izleri de sürülemez.

***

Çocuklarıma okuduğum ilkokulu gösteremiyorum.

Okuduğum ortaokulu da...

Ve okuduğum Amasya Lisesi'ni de.

Çünkü yoklar...

Kişisel hafızamız oluşmuyor bu yüzden.

Kişisel tarihlerimiz...

Ve toplumsal tarihimiz.

Dolayısıyla da medeniyetimiz.

***

Bu ülkeyi ziyarete gelenlere gösterebildiğimiz tek şey tarihimiz.

"Geçmiş"imiz yani.

Kötülediğimiz, küçümsediğimiz, gericileştirdiğimiz geçmişimiz.

Gösterebilecek bir "şimdi"miz yok.

***

Yapıyoruz...

Sonra yıkıyoruz.

Tekrar yapıyoruz...

Ve tekrar yıkıyoruz.

Çünkü yaptıklarımızın ömrü yok.

Ömürlü yapmıyoruz çünkü.

Yapamıyoruz...

Her şeyimiz günlük...

Bakın şehre...

yollarına...

kaldırmlarına...

Bakınca ne dediğimi anlayacaksınız. 

Çocukların yap-boz oyunudur ortalıkta zuhur eden...

Çocukça...

Vallahi çocuklar gibiyiz!..