Öğle ile ikindi arası bir vakitte tarihi caminin içinde bir ses kubbelerde yankılanarak çoğalıyor, namazdaki müminlerin üzerine yağıyor sağanak sağanak!

"Sen hemen gel. Ben seni belediyede bekliyorum..." diyor sesin sahibi kulağına dayadığı telefonla...

Camideki herkes duyuyor verilen randevuyu!..

Camideki herkes...

Turistler...

Öğle namazı kılanlar... Ya da kaza namazındakiler...

Kur'an okuyanlar...

***

Hemen her camide görür olduk çalan telefonlarını açıp konuşanları...

Hatta telefonuyla arama yapıp konuşanları...

Ve konuşulanları...

***

Oysa mabet, "dünya hali"nin eşikten dışarda bırakılarak girildiği yerdi.

Masivanın dışarıda bırakıldığı yer...

Yani malın, mülkün...

Makam ve mevkinin...

Sahip olunan her şeyin.

Yaratıcının huzurunda fakirliğin yaşanıldığı yerdi mabet...

Ve acziyetin...

***

Camında, "Allah'ın dediği olur." yazan otomobil kaldırımda...

Çıkarılmış...

Park edilmiş!..

Sahibi tarafından...

Allah'ın dediğine "razı" olan tarafından!

Ne diyor Yaratıcı?

"Araçlarınızı kaldırıma park edin"mi?

"Yayaların yoluna..."

Öyle mi?

Hem Allah'ın adını anıp, hem de yayanın kaldırımdaki hakkını gaspetmek, "besmele"yle kontağa çevirip yola çıkanın, yaya geçitlerinde bekleyenlere yol vermemesi bir ikiyüzlülük olsa gerek.

***

O kadar çoğaldı ki hadsizler...

Had-hudut tanımayanlar!..

Hak-hukuk bilmeyenler!..

Bulundukları her yeri "kendinin"miş gibi kullananlar.

Kimse yokmuş gibi!..

Camide... trafikte... apartmanda... vs...

Sadece "kendisi" var olanlar.

Kendini var edenler!..

dayatanlar!..

***

Bir İslami "duruş" inşa edemedik.

Bu dünyaya dair bir duruş.

Saflaşamadık.

Temizleyemedik nefsimizi..

***

Emin kılamadık komşumuzu şerrimizden.

Komşumuzu...

Yakın ve uzak komşumuzu...

sokağımızdakini... şehrimizdekini...

ve hatta tüm ülkeyi...

***

Seçim meydanlarında ayetler okuduk... hadisler serdettik...

Ama hemen ardından "şeytanla el sıkışmaktan" da geri kalmadık.

Kalamadık...

Eşitlikten söz ettik.. barıştan... kardeşlikten... dürüstlükten...

Ama hemen savaş baltalarımızı çıkardık kınlarından. kılıflarından.

Aşağıladık yola beraber çıktıklarımızı. rakiplerimizi.

Alaya aldık... küçümsedik...

"Müslüman" ülkenin şehirlerinde meydanlar dolusu insanları "yuh"lattık birbirlerine.

Hakaretler meydan dolusu...

meydanlar dolusu aşağılamalar...

küçük görmeler...

Önce iman. Sonra şeytanla el tutuşma!

Tam bir müşrikleşme hali... 

***

İnsanlar birbirini sevebildiğinde bedel ödeyebilir.

Sevebilmesinin neticesinde vazgeçebilir "kendi"nden...

kendi haklarından...

kendi nefsinden...

çıkarlarından...

rahatından...

ve iktidarından...

***

Bu kadar hak gasbının, şişkin egonun, hakaretin, aşağılamanın, "yuh"lamanın olduğu bir ülkede sevgi yeşermez...

Sevginin olmadığı yerde de "mümin" olunamaz.

Ve Müslüman kalınamaz...