Haftalık yazı için masanın başına oturuyorum.

Zihnim bir belirsizlikler yumağı adeta.

Net değil hiç bir şey.

Üzerinde yaşadığım şehir, ülke ve dünya...

***

Şehir, yap-boz oyuncaklar gibi.

Çocuklar yaparlar ve bozarlar...

öğrenmek için...

doğruyu bulmak adına...

güzeli...

estetik olanı...

Maliyetsizdir de...

Ama sadece çocuklar içindir.

Doğaldır ve gereklidir...

***
Problem, günümüz yetişkinlerinin çocuksu yap-boz oyununu şehrin üzerinde "oynamasıdır".

Çocuk kurgular, yapar... ve bozar... daha iyisi için.

Bir adım sonrasını düşünmez çünkü çocuk...

düşünemez...

doğası gereği.

***

Bir tarihi bina restore ediyor "yetişkinler".

Sonra çevresine tarihi binanın dokusuna uygun bir duvar örüyorlar.

Para harcıyorlar...

binlerce lira.

Sonra?

Sonra geri yıkıyorlar epeyce bir bölümünü duvarın.

Yıktıkları duvar boyunca uzanan yol geliyor yetişkinlerin "aklına"...

"Yolun da buradaki dokuya uygun olması gerekir." diyorlar herhalde.

Küp taş döşüyorlar...

Kaybedilen binlerce liradan "sorumlu" olmayınca insan, kamu adına yaptığı işte

eksik olanı hep sonradan fark ediyor demek ki!..

***

Şehrin hemen her okulunun bahçesinde ikişer bina var.

Biri eski... yetmeyince ikincisi yapılmış.

Eskisi yapılırken nereden bilsinlerdi beş-on sene sonra ihtiyaca cevap vermeyeceğini!..

Ve daralan bahçeye çocukların sığmayacağını...

Nereden bilsinlerdi!...

Hesap-kitap yoktu demek ki o zamanlar!..

***

Ve kaçıncı kez sökülüp, yeniden yapılan kaldırımlar...

Bir şehrin hafızası kaldırımlar.

Dedik ya, insan kendi ödemeyince parasını, kamu işleri böyle yapılıyor demek ki!..

Yap-boz oyunu gibi!..

***

Asfaltı dökeriz önce, yağmurda göllenen yer olursa keser çukurlaştırırız!..

Bir kanalcık açar, biriken suyu bir yerlere göndeririz elbet!..

Sonra dökülen asfaltın ortasında çukurcuklar... baca kapakları yani...

Şoförlerin son anda fark edip, ani direksiyon hareketleriyle savuşturduğu...

***

Okul bahçeleri şehrin merkezinde...

daracık...

ve beton...

ve bom boş...

Ne oynamak için oyun köşeleri, parkları...

Ne de aletler...

Beton üzerinde iki kale direği...

iki de basket potası...

o kadar...

Altı-yedi yaşlarında öğrenciler...

yüzlerce...

çılgınca koşan.

Ve her öğretim yılında çatlayan ya da kırılan kollar... bacaklar...

***

Koca koca yetişkinler vaz geçmeliyiz yap-boz oyunu oynamaktan...

"Çağdaş plânlamacılık" denen şeyin varlığından haberdar olmalıyız.

"Günü kurtarma" ilkelliğine feda etmemeliyiz bu ülkenin geleceğini.

Dalga geçmemeliyiz insan zekâsıyla...

aklıyla... 

(*) 04/08/2013 tarihinde yazıldı.