Üç genç kız...

Amasya Mimarlık fakültesi öğrencisi üçü de.

Uzak diyarlarından ülkenin...

Girdikleri mağazada mağaza yetkilisi Amasya'yı beğenip beğenmediklerini soruyor.

Üçünün ağzından da aynı anda, aynı sözcük çıkıyor.

"Hayır!..."

Yüzümüzde gülümsemelerimiz donuyor.

"Neyini beğenmediniz?"

"İnsanını!.."

Utangaç, gözlerimizi kaçırıyoruz gözlerinden genç kızların.

Hafif kızaran yüzümüzü çeviriyoruz yüzlerinden...

Bakamıyoruz...

Ve neden diye sormuyoruz...

soramıyoruz...

cesaret edemiyoruz...

Zira ne söyleyeceklerinden emin değiliz!.

***

YTÜ Şehir ve Bölge Planlama Bölümünden şehrimize proje çalışması için gelen bir grup öğrenciyi misafir etmiştim yıllar önce.

"Abi" dedi öğrencilerden biri.

"İki Amasya var. Biri kenar mahallelerde yaşayan Amasya. Bir de çarşı esnafından oluşan Amasya.

Siyah ve beyaz kadar farklı.

Kenar mahalleler ne kadar hürmetkârsa, saygılıysa, çarşı esnafı da o kadar kaba!.. İtici!..

Yanıbaşlarında semaverleriyle sokakta, evlerinin önünde halkalanmış kadınlar, yaşlı ihtiyarlar ne kadar ikrâmseverse, çarşıdakiler de o kadar yaban!..

Kenar mahalleleriniz ne kadar şefkatliyse, çarşınız da o kadar katı ve acımasız."

Bir kız öğrenci söze girdi sabırsız:

"Bir işyerine girdik projemizle ilgili sorular sormak için... Anket oluşturacağız güya.

- Haydi kızım haydi! dedi mağaza sahibi. Sizinle uğraşamam. Başka mağazaya!..

Nasıl da ateş bastı yüzümü... vücudumu. Nasıl tepki verilir böylesi bir kabalığa bilemedim!.." dedi, sustu.

Mutemelen "Nasıl tepki verilir"in cevabını benden bekliyor.

"O kadar da kötü değilizdir. Şanssızlığınızdan olsa gerek, hep olumsuz tiplerle karşılaşmışsınız." diyebildim!..

***

Birkaç yıl önce İstanbul Çamlıca'da bir nalburiyeciye girmiştim.

Pazarlık faslında satıcı nereli olduğumu sordu.

Amasyalı olduğumu öğrenince pazarlığı kesti!..

Aniden...

Ciddileşen bir yüz ve titreyen bir sesle:

"Olmaz!" dedi.

"Amasyalıysan hiç olmaz. Anlatayım mı esnafınızın beni nasıl kazıkladığını? Ve kabalığını!.." dedi!..

Dinlemedim!..

Dinleyemedim!..

Dinlemeye cesaret edemedim!..

***

Bir bayan kucağında çocuğuyla...

"Ben Savdiye'ye gidecektim ama." dedi şoföre, tam da Savadiye kavşağını geçerken.

"Ben nereden bileceğim senin Savadiye'de ineceğini." dedi asık suratıyla şoför, çocuk azarlar gibi.

Hatta dövecekmişçesine...

"Ama otobüsün önünde Savadiye yazıyor."

"Söyleyeceksin kardeşim." dedi yine sert.

Siniyor tüm yolcular. Siniyor ve sindiriliyor!..

Ağır geliyor nefsime bu sinmişlik. Ve tartışmaya müdahil oluyorum. Bir sonraki duraktan Savadiye'ye dönüş yapmak "zorunda" kalıyor "kaptan!"

***

Ve böylesi nice hikâyeler yaşanıyor bu şehirde.

Her gün...

her an...

mütemadiyen...

***

Ancak kendimize mesafelendiğimizde anlıyoruz anormalliklerimizi.

Olağandışılıklarımızı...

Kendimize mesafelendiğimizde...

Kendimize uzaklaştığımızda.

Kendimize uzaktan bakabildiğimizde.

Başkalarıyla karşılaştırabildiğimizde kendimizi.

Kıyaslayabildiğimizde...

***

Peki kimden müktesep bu hal bize?

Kimden kalma bu hoyratlıklar?

Bu nadanlıklar kimden miras?

Selçuklu'dan mı?

Osmanlı'dan ya da...

Ya da şehzadelerden!..

Serçoban'dan...

İğnecibaba'dan...

Pirler'den...

Hamdullah baba'dan...

Kimden?

Kim üfledi ruhumuza bu hali?!...