Acaba diyorum, yıkılan, dağılan altı yüz yıllık imparatorluğun bozulan psikolojisi, Ermenilere yönelik tehcir kararı aldığında sadece Ermeniler mi etkilendi bu durumdan?

Yüzlerce yıldır iç içe yaşayan, komşuluk ilişkisi kuran, bir birlerinin dini günlerine, düğünlerine katılan, birlikte sevinip üzülen bu iki toplum neler yaşadı? Meselâ evlerinden yurtlarından zorla çıkarılan ve sürgüne gönderilen yaşlı kadınlar, erkekler, çocuklar hiç mi rahatsız etmedi Anadolu Müslümanlarını?

Yaşamlarını birlikte ürettikleri Ermenilerin ata yurtlarından, evlerinden zorla göçe zorlanmaları, yollara yel-yepelek düşürülmeleri, Müslümanların vicdanını hiç mi yaralamadı?

***

"Bizim Türkiye Müslümanlarıyla bir problemimiz yok" diyor Taşnak Partisi'nin 2. adamı, Türkiye vatandaşı Etyen MAHÇUPYAN'a

Tehcir yıllarında zorunlu göçe tabi olan Ermenilere, Anadolu Müslümanlığının sahip çıkışını "işaret ediyor"...

***

Tehcir edilen Ermenilere bir Müslüman yaklaşımı hiç gündeme gelmedi.

Hep "Türkçü" bir duruş üzerinden işlendi olay.

Hep Ermeni tehcirinin haklılığına bir sebep aradı bu "Türkçü" yaklaşım.

İhanetlerine vurgu yapıldı Ermenilerin...

***

Sürgüne çıkarılırken, Ermenilerin, küçük çocuklarını Müslüman komşularına emanet bırakmalarından hiç söz etmedik nedense.

Ve korunmak için din değiştiren, Müslüman olan Ermenileri içlerine alan Müslüman merhametinden de söz etmedik.

Bazı yerel yöneticilerin, Müslümanlığa sığmayacağı gerekçesiyle tehcir kararını uygulamak istemeyişleri de hiç hatırlanmadı.

Öyle ki, tehcir kararını "Müslümanlığa-insanlığa" sığmadığı gerekçesiyle uygulamayan mülki idareciler cezalandırıldı, ölüm cezasına çarptırıldı.

Bu toprakların kadim halkı olan Ermenilerin çocuklarını evlatlık alan, onlara merhamet eden Müslüman vicdanını da hiç hatırlamadık.

Halide Edip'in tehcire gönderilen Ermeni çocuklarını sahiplenişinden de haberdar olamadık.

Osmanlı hükümetine, sürgünde telef olan Ermeni çocukları adına şikâyetlerini de.

Anadolu Müslümanlığının vicdanını kimse Taşnak Partisi'nin 2. adamı kadar da görmedi... göremedi...

***

Tezimizi hep Ermenilerin ihaneti üzerinden temellendirdik.

Tüm Ermenilerin ihanet içinde olduklarına inandırdık kendimizi.

Talihsiz olayda hep savunmada kaldık.

Hep kendimizi aklamaya çalıştık.

Türklerin böyle bir kırım yapmadığını söyleye geldik...

İnandırmaya çalıştık bu işten politika üreten "art niyetlileri"...

"Türklük" üzerinden savunduk kendimizi... Unutarak o zaman ki Müslüman refleksimizi...

Ve olayın bir Türk-Ermeni meselesine dönüştürülmesi art niyetliliğini göremedik.

***

Ermeni milliyetçileri de sanki tüm Türkler bu kırımda rol almış gibi davrandılar...

Öyle konuştular...

Tüm propagandalarını Türklerin soykırım yaptığı iddiasına dayandırdılar.

İki halkı etnik milliyetçilik üzerinden karşı karşıya getirip düşmanlığı derinleştirmek, yaşanmış ortak tarihe bir bıçak gibi saplanıverdi.

***

Keşke tehcir kararı karşısında Anadolu Müslümanlığının duruşunu seslendirebilseydik...

Sürgün olayı karşısında Müslüman halkın Ermeni komşularını sahiplenişlerini gündeme taşıyabilseydik...

Tehcir kararının, Müslüman halkın kararı değil, dağılan imparatorluğun bir tedbir kararı olduğunu anlatsaydık.

***
Sonuç olarak, evet, haklı ya da haksız bir sürgün kararı alınmıştır ve Ermeniler büyük kırımlar ve acılar yaşamışlardır.

Ama bu Anadolu Müslümanlarının bir tercihi değildi...

***

Ermeni çetelerin I.Dünya Savaşı'nda uyguladıkları katliamlar ayrı bir bahis...

Sorun bu günahın ya da suçun bedelini çocukların, kadınların ve yaşlıların ödemesiydi.

"Türkçü" bir savunma refleksi yerine, o zamanki darda kalana, mağduriyet yaşayana, zulme uğrayana şefkat kucağını açan Müslüman hassasiyetimizi "hatırlamamız", iki kesimi, iki halkı belki bir ortak paydada birleştirecektir...

Bu yazı 2 yıl önce Yeşilırmak Gazetesinde yayınlandı.

http://www.yesilirmakgazetesi.com/yazi-detay/321/ermeni-tehciri-