Elbette ki otoriterleşmek, rakipsizleşmekle alâkalı.

Rakipsiz olmakla.

Rakipsiz kalmakla.

Hem "karizma" olarak rakipsizlik...

Hem de "siyaseten..."

***

Suskunluk otoriterleşene cesaret verir.

Eleştirmemek, eleştirememek, eleştirilmemek iştahını artırır "otoriterleşen"in.

*** 

Hiç kuşkusuz demokratik yollardan işbaşına gelen iktidarlarda da bir otoriterleşme hali olacaktır. 

İktidar olmanın doğasında vardır bu.

Her hâlükârda...

ve her iktidarda...

Zira sosyalizm de kendini "işçi diktatörlüğü" olarak tarif eder.

Devrim, iktidarı "zorla" ele geçirmenin adıdır.

ve hatta "kanla..." 

Bu yüzden ele geçirilen iktidarın "gönüllü" olarak rakiplere bırakılması, iktidar olmanın doğasında yoktur. 

İktidarları otoriterleşmeye götüren en güçlü saik, tek doğrunun "kendisi" olduğuna olan inançtır.

*** 

Ancak demokrasiye olan inanç ya da demokratik terbiye, iktidar sahipleri tarafından içselleştirilmişse otoriterleşmenin önü alınabilir.

İktidarları olası "diktatörleşme"den kurtaracak olan aktörlerin başında, iktidara yakın entelektüeller gelir.

Ve iktidara yakın medya...

O medyanın yazarları...

Aydınlar, her durumda iktidar sahiplerine "doğru" olanı söyleme cesaretine ve ahlâkına sahip olanlardır.  

Savunduğu, yanında durduğu iktidarın yanlışlarını yüksek sesle dile getirme yürekliliğine ve onuruna sahip olanlardır iktidarları demokratik zeminlerde yürütecek olanlar. 

Bu aydın haysiyetinin ve ahlâkının bir gereğidir.

Ancak iktidar yanlısı aydınlar, hükûmete "doğru" olanı değil de "hükûmetin doğruları"nı söylemeye başladıklarında entelektüel haysiyetlerini ve ahlâki zeminlerini yitirirler.  

*** 

Otoriterleşen iktidara rakip olamamak, otoriterleşenin karşısında halkı örgütleyemeyenlerin beceriksizlikleri ve yeteneksizlikleri de otoriterleşmeyi tetikleyen başka bir saiktir.

İktidarı "diktatörlükle" suçlayan muhalefetin en temel sorunu, halkı seçeneksiz bırakmaları, kendilerini seçenek haline getirememeleridir.

Halkta muhalif bir heyecan yaratabilmek, halka temas etmekle mümkün.

Halkın dilini konuşmakla...

Bu toprakların dilini...

***

Muhalefet, iktidarı dengeleyecek bir muhalif dili üretmek zorundadır.

Toplumun taleplerinden yeni bir siyaset inşa etmek mümkündür.

Yeter ki iktidara talip olanlar bu toplumun kimyasını iyi analiz edebilsinler.

***

Sırf "lâikçilik" üzerinden sloganik bir siyaset dili çekici değildir.

Bu toplumun gündeminde de sahici bir yer işgal etmemektedir. 

Ülkenin ulusalcı solunun, ülkenin dindarlarına söyleyecek sözü olmalıdır.

"Dindarlığı" bir tehdit olarak görmediklerini, dindarların taleplerinden de bir "rejim" tehlikesi çıkarmadıklarını açıkça dile getirmelidirler.

Bu ülkedeki Müslümanların, gayr-ı müslimlerin, ateistlerin,  her tür inanç gruplarının, birbirine güven duyarak, mutluluk ve huzur içinde yaşayabilecekleri bir düzen söylemini bu ülkenin sol aydınları, ulusalcıları ve laikçileri "inanarak" dillendirmelidirler.  

*** 

Etnik kimlik üzerinden üretilecek siyaset dilinin de bu toplumda bir karşılığının olmadığı artık görülmeli ve anlaşılmalıdır. 

Anadolu bir medeniyetler beşiğidir.

Farklı kültürlerin eyleştiği bir ocak.

Eyleşip olgunlaştığı, büyüdüğü bir kucak...

Osmanlı zekâsı bu gerçekten hareketle inşa etti imparatorluğu.

"Türklük" üzerinde değil...

Farklılıklar üzerinden...

Çeşitlilik üzerinden.

Farklı olanı kabul ederek.

Saygı duyarak ötekine...

ve ötekinin haklarına...

Bu toprakların hafızasında etnik kimliklerin yüceltilmesi ya da aşağılanmasına dair bir kayıt yok.

O nedenledir ki "Türkçü"lük üzerinden kurgulanmış bir milliyetçiliğin bu toplumun zihinsel kodlarında bir karşılığı yok.

***

Sonuç olarak iktidarın otoriterleşmesinin önünün alınması, muhalefetin, Türkiye halkını kucaklayacak bir siyaset geliştirmesiyle olacaktır.

Halkı kategorize etmeden...

Bir "öteki" yaratmadan...

Düşmanlaştırmadan...