Ya da bir başkasını tanımlama, tarif etme, ona bir kimlik üretme hakkımız var mıdır?

Sorunun bir çengel gibi zihnime asılması, tanıdık dostun bir ilimize dair söyledikleri oldu.

"Şehriniz çok kötü." dedi ilk defa karşılaştıkları ve Amasya'ya öğrenim görmeye gelmiş kız öğrenci kardeşimize.

"Amasya da çok kötü." dedi öğrenci kardeşimiz de utangaç...

hatta kırgın...

sinirli belki de...

Bir refleksti bu.

***

Doğup, büyüdüğü topraklara yakıştıramadı bu "kötü" sözcüğünü...

Anasına, babasına, kardeşlerine, akrabasına söylenmiş gibi hissetti.

Şehrinin tüm insanına hatta.

insanlarının sıcaklığına...

pestiline...

kebabına...

***

"Açık sözlülükle edepsizlik arasında çok ince bir çizgi vardır. Konuşurken çok dikkatli olmak lazım." demişti sunucu Çiğdem TUNÇ yıllar önce...

Hep kulağıma küpe oldu bu cümle...

***

Dostumuzun öğrenci kardeşimizin memleketi hakkında kurmuş olduğu cümle "buyurgan" bir dili işaret ediyor.

"Kötüyü" belirleyen, tarif eden, tanımlayan bir dil.

Bir ruh hali...

Bir "üst ben."

Benlik.

"Otorite" olma hali...

***

Günlük hayatımıza da hakim bir duygu halidir bu.

Hep karşıdaki hatalıdır.

Başbakan...

Muhalefet lideri...

Bir cemaat belki...

Tarikat...

Mezhep...

"Öteki" din.

***

Geri kalmışlığımızın nedeni de emperyalistlerdir zaten.

Siyonistler...

Yahudiler...

***

"Başkalarının kötülüğü sizi aziz yapmaz." der Çehov...

"Sarsan" bir söz.

İnsanı kendine getiren...

İnsanı kendine döndüren...

Kendine, kendi içine bakıtan... baktıran...

Ben kimim, dedirten...

***

Korkuyoruz kendimize bakmaya...

Eksiğimizi görmek ağır geliyor nefsimize.

Noksanlıklarımızı görmek...

zaaflarımızı...

Hazmedemiyoruz.

Bayılıyoruz "yanılmaz"ı oynamaya.

Oysa aptallıktır bu...

***

Kendi eksiğini görmeyen bir kibrin sahibiyiz.

Görmeyince bizde eksik olanı, tamamlanamıyoruz.

Tam olamıyoruz...

Olgunlaşamıyoruz...

Bu yazı 1 yıl önce "Amasya Yeşilırmak Gazetesi"nde yayınlanmıştır.

 http://www.yesilirmakgazetesi.com/yazi-detay/391/baskalarinin