İhanet...

En basit anlamıyla "kötülük" etme.

Kime?

Düşmanına?

Elbette hayır.

Dosta yapılan kötülüğün adıdır ihanet.

Kendine güvenene.

Kendine iyilik edene... 

Ve kendine verilen emanete...

Korunması gerekene...

***

Eskilere "Nasılsın?" diye sorulduğunda, "Emaneti gezdiriyoruz." derlerdi...

Emaneti...

Yani canını...

canlılığını...

ruhunu...

"Kendinin" olmayanı. 

Kendine ait olmayanı yani.

Allah'ın emanet verdiğini...

Ömür bittiğinde geri alınacak olanı...

Ve hesabı sorulacak olanı... 

***

Elbette soracaktır Allah, verdiği emanetin hesabını.

Teslim ettiği canın...

Bedenin...

Ona nasıl baktığının. 

*** 

Bir tatminsizlik heryerde.

anlamsızlık...

boşluk...

İşte bu anlamsızlığın ve boşlukta olmanın yarattığı bir kendinden geçme, kendini feda etmeye teşne olma hali herkeste. 

Bir çılgınlık, bir çıldırma arzusu zevkten...

Tapınmak zevke...

Ve bu çılgınlığa, zevke, zevklere "feda" etmek bedeni...

Canı ve ruhu... 

***

Lisenin etrafındaki sokaklarda gençler... öğrenciler...

Sigara içme sarasına tutulmuş gibiler. 

Kızlı erkekli...

Ağızlardan çıkan dumanın içinde belirsiz, silik yüzler.

Dumanlı kafalar.

Karbondioksitli nefesler.

***

Baktığını görmeyen donmuş bakışlarla bir genç.

Sokağın kuytuluğunda...

Hareketsiz...

Ne geçmişi var zihninde, ne umut edebileceği bir geleceği.

Ve ne de bir "şimdi"si...

Yok...

Bedenen var sadece...

Cismen... 

Ya ruhen?

Yok...

Ruhu yok...

Şahsiyeti de.

***

Bir anlam dünyası yok yeni neslin... 

Mutluluğu ve hazzı anlam dünyalarında üretemeyenlerin varıp dayanacakları yerdir bir nesneye bağlılık, bağımlılık...

İradeyi teslim etmek.

Ve bedeni...

"madde"ye...

sigaraya...

alkole...

uyuşturucuya...

*** 

Zevke tapınmanın insanı getirdiği yerdir şahsiyeti yitirme...

Ve kişiliği...

Burası "insan"ın yittirildiği yerdir...

Ve insanlığın...