Tam bir savaşın içindeyiz.

Birbirimizle savaşın...

Dışardakilerle de... 

İçerideki "rakibimizin" sırtının yere gelmesinin bizde yarattığı "mutluluk" hali, her nasılsa "dışarıdakinin" de ruhunu okşuyor.

İçerdeki "düşman"ımızın mağlubiyetine tutturduğumuz alkış, ülkenin sınırlarını aşıp, başka ülkelerde de karşılık buluyor.

Yankı yapıyor.

Ülkenin içindeki serbest greko-romen güreşi, "dışarıdaki" seyirciler için tam bir zevk haline dönüşüyor!

*** 

Dışarıdakilere göre iktidar-cemaat çatışması mevzubahis.

Ya da dindar iktidarla, lideri "dışarıda"ki cemaatin çatışması.

Bir "paylaşım" savaşı.

Paylaşım...

devleti...

iktidarı...

gücü...

"Ele geçirilen"i bırakmama çabası taraflarda... 

*** 

Suriye'ye dışarıdan bakıldığında da görülen şey, bir "iktidar" savaşıdır.

Devleti ele geçirme savaşı...

Mısır'da da aynı senaryo...

İktidarı, yani devleti ele geçirme ihtirası...

Daha bir çok islam diyarı kan gölü...

Yüzbinlerce Müslüman bedeni sokaklarda...

cansız...

parçalanmış...

Milyonlarcası sürgün kendi yurdunda...

Ve yabanda...

***

Onları savaştıranlarda düğün bayram...

Savaşanlara silah satanlarda...

Patlatılan bombaları yapanlarda...

Ve füzeleri...

***

Anlaşılan o ki Müslümanların zihninde bir "çağdaş devlet" algısı oluşmamış durumda.

Müslümanların, farklı İslâmi algıları bir arada, barış içinde tutacak, yaşatacak devletleri yok.

Böyle bir devleti inşa etmeye yönelik niyetleri de yok.

Bilgileri de...

Çünkü tefekkürleri yok...

***

Evet hiç kuşkusuz Türkiye Müslümanları da dünya Müslümanlarından bağımsız değil.

Refleksler aynı:

Kendine tapınma...

Kendine...  

İdeolojisine...

Cemaatine...

Mezhebine...

Partisine... 

Ve iktidarına...