Teslim alınmak ağır gelir her nefse.

Teslim alınmak.

Çepeçevre kuşatılmak.

Hareketsiz bırakılmak.

***

Dilsizleştirilmek de bir tutsaklıktır hiç kuşkusuz.

Dilsiz bırakılmak.

sessiz...

sözsüz...

nefessiz...

***

Mesele düşüncenin kısıtlanmasında değil...

İfade edilememesindedir. 

Düşüncenin zuhur edememesidir mesele.

Varlık alanına çıkamaması.

Varlıkta aksedememesi... 

Düşünememek değil, konuşamamaktır kahreden...

Dilsizleşmekten kastım da budur...

Düşünme ancak "düşünen"in ortadan kalkmasıyla mümkün.

Ortadan kaldırılmasıyla... 

Yok edilmesiyle...

*** 

Düşünce, aktarıldığında değerli.

Aktarılabildiğinde.

Aktarma özgürlüğüne sahip olunduğunda...

konuşarak ya da yazarak...

Karşıdakine...

karşımızdakine...

karşıtımıza...

***

Temel problemimiz de bu.

Düşünceyi ifade edememe.

Düşüncemizi... 

*** 

Düşüncelerimiz bu dünyadaki "konu"muzu belirler.

"Konum"umuzu...

Durduğumuz yeri...

Pozisyonumuzu... 

Tarafımızı...

Ve bakışımızı dünyaya...

Hayata...

Tüm bunlardan sonra beklediğimiz tek şey "hürmet..."

Şahsımıza...

Şahsiyetimize... 

*** 

Ama hayır...

Sadece kendimizle yaşamak istiyoruz.

Kendi görüşümüzle.

Kendimize "benzettiklerimizle."

"Ben"leştirdiklerimizle... 

Ya da "benzediklerimizle."

"Sen"leştiğimizde...

Yani şahsiyet ortadan kalktığında...

"Özne"liğimiz yitirip, "şey"e dönüştüğümüzde.

Şeyleştiğimizde... 

***

"Öteki"yle birlikte "sen" ve "ben" kalarak yaşamaya cesaretimiz yok.

Yüreğimiz de...

Çünkü kendimize "güvenimiz" yok.

Korkuyoruz...

Karşılaşmaktan... 

Ötekiyle...

"Karşıt"ımızla.

*** 

O halde yaşamak için tek olmak lâzım.

"Tek"leşmek...

Tekleştirmek kalabalıkları.

Sürü yapmak...

Sürüleştirmek...

Öyleyse "Yaşasın faşizmimiz!.."