Hep korktuk.

Korkutulduk.

Çocukken öcülerden korkutulduk. Canavarlardan.

"Susardık" o yüzden. 

Çıkmazdı sesimiz.

Çıkamazdı.

Yükselmezdi itirazımız.

İstenen de buydu.

İtiraz etmemekti.

Ettirmemekti.

Konuşturmamak?

Korktunuz mu susardınız zaten.

***

Bizi gelip torbalarına koyup, kaçıracak, çalacak elekçiler/çingeneler vardı!

Uzaklaşmamalıydık annemizin dizleri dibinden.

Merkezden.

Otoriteden.

Uzaklaşamazdık o yüzden.

İstesek de beceremezdik bunu.

Korkuyla, otorite yer değiştirirdi.

Bir "korkutucu" olmasa da öğrenilmiş korkularımız yeterdi "uslu" olmak için.

"Kontrol altında" tutulabilmek için.

***

Büyüyünce otorite el değiştirdi.

Anne-babadan sonraki yeni "korkutucu"muz devletti artık.

O da hiç durmadan korku pompaladı.

"Tehlikeli" fikirlerden söz etti.

Zararlı "cereyan"lardan.

"Cereyan", fikir akımı yerine kullanılıyor.

Akımın yerine "cereyan."

"Çarpılacağımızı" ima ediyor.

Yani çarpacağını.

Zira işkencehanelerde çok iş görmüştü bu "cereyan"lar.

***

Hep bir rejimin yıkılmasından söz etti ciddi adamlar.

Ciddi ve asık yüzlü.

Tehditkâr.

Kimdi rejimi yıkacak olanlar? Yani düşmanlar?

Sınırlarımızın içindeydi hepsi de. Devletin kendi halkı...

Korktuk rejim yıkılacak diye!

Korktuk birbirimizden.

Düşman olduk birbirimize. 

Ya bölücüydük, ya da şeriatçıydık rejimi yıkacak, ya da komünisttik devletin "müesses nizamını" değiştirecek.

Devletin ulusalcı ideolojisi dönem dönem kendi halkından düşmanlar "icat" etti. Yarattı hatta.

***

Devletin bu "yıkıcılar" üzerindeki baskılarına "göz yumduk" o nedenle.

Öldürülmelerine...

Gözlem altındayken "kayboluşlarına..."

Darağacında boyunlarına yağlı urgan geçirilen gençlerin sallandırılmalarına sevindik, ya da üzüldük.

Başbakanların ve bakanların "sallandırılmalarına" da...

Bu ülkenin dağlarında kırk yıl süren savaşta da "taraf" olduk. Ölen kırk bin gencimize hep birlikte ağlayamadık. Kendi "tarafımızın" şehidine ağladık.

Komşumuz üzülürken biz sevinebildik.

Biz üzülürken komşumuz "Oh olsun!" diyebildi.

Devletin rejim ve bölünme korkusu ortak üzüntülerimizi elimizden aldı.

Ortak sevinçlerimizi de...

Düşman etti bu memleketin evlatlarını birbirine.

***

Son Gezi Olayları'yla birlikte devlet yeni düşmanlar "keşfetti."

Şimdi de bu düşmanlardan "korkmamız" isteniyor.

Faiz lobisi vardı devletin gücünü zayıflatmak isteyenlerin arasında.

Bankalar vardı. O nedenle kredi kartlarımızı iptal etmeliydik başbakana göre. 

İşadamları, anti kapitalist Müslümanlar da yeni düşmanlarımızmış.

Ülkenin hain sanatçıları bir de...

İstikrarın düşmanlarıymış bunlar da...

İstikrarımızın düşmanları...

Gücümüzün... 

***

Görüldüğü gibi devletin son düşmanları yine bu ülkenin evlatları.

Ya ülkenin istikrarını, gücün "çekemiyorlar!"

Ya da çekemeyenlere "maşalık" yapıyorlar!

***

Korku gerek.

Susturmak için.

Susturabilmek için.

İtirazların önünü almak adına.

Yeni özgürlük taleplerine karşı koyabilmek için.

Korkanlar güvenlik ihtiyacı nedeniyle özgürlüklerinden vazgeçerler.

İçeriyi yönetebilmek için korkuyu hep kullanmıştır iktidar sahipleri, devletler ve ideolojiler.

En iyi "dizayn edici"dir korku.

***

Dünya üzerinde kendi halkından düşman yaratan başka devlet var mı diye baktım. Kendi halkından korkan. 

Sayabildiklerimin hepsi Ortadoğu, Afrika ve uzak doğu ülkeleriydi.

Oysa biz medeniyet kurmuş bir imparatorluk bakiyesiydik.

Hem de çeşitli halklarla, dinlerle ve dillerle "birlikte" yaşamayı becerebilmiş bir imparatorluğun çocukları...

Üzülmemek elde değil...