Parkın batı tarafında, masal kahramanları "Yedi Cüceler"i sembolize eden köşede on-on bir yaşlarında bir grup öğrenci.
İçlerinden biri dördüncü sınıfa gidiyormuş. Sormadım adını.
Elinde kocaman, çivili bir takoz.
Olanca gücüyle vuruyor onu gülerek izleyen arkadaşlarının bakışları eşliğinde.
Olanca gücüyle...
Yedi Cüceler'in evine...
Yaklaşık altı-yedi metre önlerinde bir yetişkin, kayıtsız izliyor olanı.
Tepkisiz!..
İlgilendirmiyor onu ve parka küçük çocuklarını ya da torunlarını gezdirmeye gelmiş onca yetişkini de.
Belki biraz sonra kendi çocukları ya da torunları gelip girmeye çalışacak Yedi Cüceler'in evine.
Kırılmak, yıkılmak istenen cücelerin evine.
***
Daha geçen yıl mezun ettiğim bir öğrencim tur atıyor aynı parkın içinde bisikletiyle...
Çılgınca koşan, sevinç çığlığı atan üç-beş yaşlarındaki onca küçük çocuğun arasında.
Durduruyorum!..
Özür diliyor!..
Niçin?
Parkta bisiklet sürüyor ya hani.
Yani biliyor yaptığının doğru olmadığını.
***
Öğrenciler dersteyken hizmetliler bütün bahçeyi temizliyorlar.
Ne kadar kağıt, çöp vs varsa öğrencilerin attığı...
Hepsini...
***
Zil çalıyor.
Teneffüs...
Çılgınca boşalıveriyorlar sınıflardan bahçeye öğrenciler.
Ayakta beslenenler.
Yürüyerek, koşarak hatta.
Tostlar. Yarım ekmek içinde domates dilimleri, kızartılmış patatesler vs.
Yalanan dondurmalar en renklisinden.
Çikolatalar, bisküviler, krakerler her çeşidinden...
On dakikalık teneffüs bitiyor.
Zil çalıyor.
Bahçe sessizleşiyor.
Bomboş...
Ama çöp dolu!
Dondurma, çikolata, kraker ambalajları, kâğıtlar her yerde.
***
Biz varken, yani öğretmenler, çöpler çöp kutularına atılıyor öğrenciler tarafından.
Biz yokken, görmüyorken, göremiyorken de özgürlüğün(!) tadını çıkarıyorlar.
Kirletme özgürlüğünün!
"Öğretilmiş" bir kirletme özgürlüğü...
Toplum tarafından öğretilmiş.
Annelerden-babalardan oluşmuş bir toplum.
***
Her sabah, pazar hariç her sabah şehrin doğu tarafındaki bir okulun bahçesinden geçiyorum.
Pencerelerin yan yana, üst üste sıralandığı duvarın dibinde simit artıkları.
Yerde...
Ayak altında...
Simitler, poğaçalar, ekmekler.
Topluyorum onları her sabah, ekmek toplama kutularına bırakıyorum.
İstisnasız her geçişimde.
Sonra ülkede her gün on beş milyon ekmeğin çöpe atıldığını hatırlıyorum.
***
Bırakın ayakta yemeyi, yere "düşmüş" bir nimeti/ekmeği alıp üç kez öpen ve alnına götüren, sonra da onu "yüksek" bir yere koyan nesildik biz.
Zira öyle görmüştük büyüklerimizden.
Büyüklerimiz öğretmezdi bize böyle şeyleri.
Kendileri yaparlardı.
Sırf bize göstermek için değil, "nimete" olan hürmetlerinden dolayı yaparlardı.
Bizim rol modelimizdiler.
Onların yaptıklarını yaparak, taklit ederek "büyürdük", "büyüdüğümüzü" hissederdik ya da.
***
Nimet...
Yaratılmış her şey.
İnsanların yararına...
Allah'ın insanlara bir "iyiliği"...
***
Bu ülkenin sofralarından günlük on beş milyon nimeti/ekmeği "çöpe" gönderen anne-babaların çocuklarına kızamıyoruz maalesef.
Nimete olan "hürmeti" bu ülkenin çocuklarının ruhuna aktaramayan, aşılayamayan bir toplumun, çocuklarına kızma hakkı olmasa gerek.