Yüz yıllık bir suskunluktan sonra yeniden konuşmaya başladık.
Tekrardan...
Unuttuğumuz tarihimizde olduğu gibi.
Gerçek kimliklerimizle.
Susturulmuş yanlarımızla...
Bastırılmış...

***
Farklılıklardan tehdit üreten bir rejim inşaa ettik geçen yüz yılın başında.
Ve hep korktuk yıkılmaktan.
Bölünmekten...
Yıkacak ve bölecek olanı da kendi "içimizden" ürettik.
İç düşmanlar yarattık.
İçimizden...
Kendimizden...
"İnançlarımız" düşmanı oldu yeni rejimin!..
Dindarlığımız... mezhebimiz... ideolojimiz... dilimiz...

***
Yaşı benim gibi elliyi geçmiş olanlar hatırlarlar "zikir" çekilen evlere, dergâhlara yapılan baskınları ve akabinde gelen tutuklamaları.
Zikir çekenlerin rejimi yıkacaklarından korktu hep cumhuriyet elitleri, bürokratları.
Zikir çekenler de "devletlerinden" korktular hep.

***
Yine yaşı elliyi geçmiş olanlar, daha otuz-kırk yıl önce "Alevi" sözcüğünün ulu orta söylenemediğini de hatırlarlar.
Aleviliğin temel kavramlarıydı dervişlik, babalık, dedelik, cemevi...
Ve kurulan yeni devletin rejimi yasaklayıverdi dedeliği, babalığı, şeyhliği, dervişliği, vs...
Ve kapatıldı cem evleri, tekkeler, zaviyeler, dergâhlar...

***
Okulların istisnasız her sınıfında, "Cumhuriyetin Getirdiği Yenilikler" köşesi vardı.
Ve yine istisnasız her bir köşede aynı resimler yer alırdı...
Peçeli (örtülü) kadınlar...
Gericiliğin, geri kalmışlığın sembolüydüler!..
Kadınlar gericiliklerini "kadınlıklarından" değil, başlarındaki örtüden alıyorlardı.
Zira muhtemelen aynı kadının karşı taraftaki başı açık resmi de çağdaşlığa tekabül ediyordu.
Medeniliğe...
Kadının "kadınlığından" değildi çağdaşlığı ya da medeniliği. Başının açıklığındandı!..
Ve o kadının "örtüsü" cumhuriyet tarihi boyunca devletin "iç düşmanı" olarak okullara sokulmadı.

***
Ve o "Cumhuriyetin Getirdiği Yenilikler" köşesinin bir vazgeçilmezi de Osmanlıca-Arapça harflere yüklenen anlamdı.
İmparatorluğun ürettiği "Osmanlıca" da gericiliğin, ilkelliğin sembollerindendi artık.
Ve karşısında "Latince" harflerden üretilmiş alfabe de "Türkçe" oluvermişti birden.

***
1979 yılında yirmi yaşlarında bir genç olarak Kars'ın Digor ilçesine bağlı bir köy okuluna öğretmen olarak atanmamdan bir yıl sonra, 12 Eylül idaresinin, Kürtçe konuşulmasını okullarda yasaklamasından anlamıştım ki, Kürtçe de rejimin iç düşmanıydı!..

***
Geçmişimizden korktuk adeta.
Geçmişimizin, geleneğimizin taşıyıcısı olan giyim-kuşamdan korktuk.
Yaşam biçimimizden.
Aleviliğimizden...
Sünnîliğimizden...
Farklı dillerimizden, meşreplerimizden.
Bütün bunların bizi böleceğinden.

***
Osmanlı korkmamıştı oysa.

Zira büyüklük, medeniyet iddiası olma hali böyle bir şeydi.

Osmanlılığımız farklılıklardan korkmamıza engeldi aslında.
Ancak Osmanlı'yla yani geçmişimizle, yani geleneğimizle kesilen ilişkimiz bizi sahipsiz bıraktı.
Bu "sahipsizlikti" aslında bizi korkutan.
Ve bu sahipsizlikte böyle bir korku algısı yaratan "cumhuriyetçi-laikçi" elitlerdi...
Onların oligarşik faşizmleri...

 (Devam edecek)