"Babam yok ki!.." dedi çocuk zeytin siyahı gözlerini gözlerime odakladığında.
Dondum...
Ne diyeceğimi şaşırdım...
Daha birinci sınıfta...
Yedisinde...
***
Sınıfça tanışıyoruz.
Kendimizi, ailemizi tanıtıyoruz.
Adımız, soyadımız...
Babamızın adı... işi...
Annemizin adı... işi...
vs. vs.
***
"Anneanne" demiş bir öğrencim daha bir kaç yıl önce, "Öğretmenime, annem İstanbul'da çalışıyor, dedim. Söylemedim bir annemin olmadığını!"
Anlatırken gözleri doldu anneannenin...
***
Ne kadar da çoklar...
Ve çoğalıyorlar hızla.

***
Parmakla gösterirdik eskiden parçalanmış aile çocuklarını sınıflarda, okullarda, sokaklarda.
Bu kadar okumuş-yazmış değildi anneler-babalar o zamanlar!...                    Daha cahildiler(!)
Sosyal güvenceleri de yoktu...                                                                        Özellikle annelerin.                                                                                         Okumuş olsaydılar, sosyal güvenceleri de olsaydı hatta, bırakırlar mıydı çocuklarını babadan ayrı, ya da anneden?
Ortada bırakmamak adına sabileri, katlanırdı eşler birbirinin kahrına.
Kader adına hatta...
Kendi huzuru değildi çünkü önemli olan... Çocuktu korunması gereken... Çocuğun sorumluluğunu yüklenmek böyle bir şeydi zaten...
***
Nasıl da eksik herşey...
Nasıl da boş hayatlarının bir yanı.
Ya babasızlık kaderleri... ya da annesizlik.
Hangisinden vazgeçilebilir?!..
Hangisi yok sayılabilir?!..
Hangisine düşman olabilir minicik yürek!..
Kime kahretsin?!
Anneye mi?! Babaya mı?! İkisine birden mi?!
Mümkün mü?..
***
Resimlerindeki hakim renk siyah.
Çizgiler kararsız, düzensiz, şekilsiz ve anlamsız (gibi)...
Tam bir kaos hakim.
Rengârenk çiçekler yok. Evlerin bacasından çıkan simsiyah duman dünyayı karartmış. Dağların arkasından doğan güneş bile karanlık...
Her şey bir birine girmiş.
***
Parçalanan sadece evlilik değil.
Evlilik... ve çocuk..

Taraflardan biri anne... Müstakil bir hayat kuruyor kendine. Kurabilir ya da. Yeni bir evlilik de mümkün hatta.
Taraflardan biri de baba... O da kendi müstakil hayatını kuruyor. Kurabilir... O da evlenebilir hatta.
***
Peki çocuk?..
Ayrılanlarla birlikte ikiye ayrılan... bölünen... parçalanan...
Anne ya da baba olmadan hep eksik kalan...
Terk edilen...
Hep hasreti yaşayan.
Güvensizliği...
***
Evlilik, "kendin" olmama halidir.
Evlenildi mi, yaşadığın hayat, sana ait olan değildir artık.
"Kendi" ideallerinin gerçekleşeceği bir birliktelik hali de değildir.
Kendi huzurunu, eşinin huzuru üzerinden üretebileceğin bir "bir olma" halidir.
"Ben"in, "sen" olması halidir.
Böyle bir evliliğin çocuğu da, çocukları da mahzun olmayacaktır sınıflarda... okullarda... ve sokaklarda...