"Düşen bir yaprağı bile farkedemezsin son sürat giden arabanın içinde." diyor yazar Mustafa ULUSOY.

"Yürüyorsan eğer, yol yordam biliyorsun demektir."

***

Ve ben ekliyorum...

Karşıya geçmek isteyen bir insanı da fark edemezsin sürdüğün arabanın içinde.

Ne yaşlıyı karşıya geçmek için bekleyen...

Ne de anneyi, kucağında çocuğuyla...

Okulun önündeki öğrenciyi...

Yağmurun altında bekleyeni...

ıslananı...

üşüyeni soğukta...

Arabanın içinde senin durumun, yağmurda bekleyenin durumundan daha "vahimdir" zira!...

Sensin zavallı olan!.

Yardıma muhtaç!

korunmaya!

Yağmurun altında ıslanandır "avantajlı" olan, sen değil!..

Onun için "araban" geçmeli önce yoldan!..

Islanan değil!.. 

***

Ne demişti yazar, "Yürüyorsan eğer, yol yordam biliyorsun demektir."

Yürümüyorsan bilmiyorsun...

Yolu, yordamı...

Adabı ve edebi...

*** 

"Yürümeyen adamın zihni durur." diyor Halit Refik KARAY da Bu Bizim Hayatımız romanında.

Zihin durunca idrak duruyor demek ki...

Algılama da...

İnsaf ve merhamet de.

***

İzole edilmiş, yalıtılmış araçlar, dışarıda olanı sokmuyor içeri...

Dışarıda olanı...

hayatı...

yaşamı...

akıp gideni...

insanı...

ve insanlığı...

Aracın içindekini "sarsmıyor" dışarıda olan.

konforun zirfesinde egosunu şişireni...

"Dışarda olanı" sokamamak içindir o araca verilen binlerce liralar...

milyarlar...

Dışarıda bırakmak için soğuğu, sıcağı.

insanı ve insanlığını...

O nedenledir ki "geçiş üstünlüğü" insana değil, içinde oturulan araca aittir!.. 

***

Bilmiyor yolda "tökezleyenin" halini...

anlamıyor...

Çünkü tökezlemenin ne olduğunu bilmiyor...

Zira yürüyenlere mahsustur tökezlemek.

***

Yürümek gerek.

Yolda.

Kaldırımda...

İnsanların içinde.

İnsanlığın...

Anlamak için yalnızlığımızı.

önemsizliğimizi...

dışarıda yürüyen binlerce insandan sadece "birisi" olduğumuzu...

Ve onlardan "farksızlığımızı..."

 ***

Temas etmek gerek insanla.

ve insanlıkla.