Her yeni dönem, heyecan demek...
Sabırsızlık biraz da...
Tez canlılık hatta...
Belki de telaş...
Biraz umut...
Umutsuzluk biraz...
***
Çocuğunu iyi bir okula kaydettirme...
Hatta tercih ettiği bir öğretmene verebilme...
İşte tüm heyecanların, sabırsızlıkların, tez canlılıkların, telaşların ve umutların ve dahi umutsuzlukların altında yatan iki saik... iki neden...
Çocuğunu I. sınıfa kaydettirecek velilerin yaşadıkları bu karmaşanın, bu hassasiyetin bize anlattığı tek şey "iyi bir gelecek" hazırlamaktır çocuğa.
***
Nedir "İyi bir gelecek"?..
Standardı yüksek bir hayat yaşayabilme!.. Çok kazanabilme!..
Bir "pozisyon"a sahip olma!.. bir güce!.. bir makama!..
Hükmedebilme çevresine!.. etkili olabilme!..
***
Peki bizi anlamlı kılan, sahip olduğumuz güç müdür?
Ya da insan olarak anlamımızı "makamımız" üzerinden mi var ederiz?
Hükmedebilme gücümüz müdür yoksa bizi değerli yapan?
Güç ya da makam olmadığında nereden üretiriz değerimizi?.. anlamımızı?..
***
Yaşam bir denge üzerinden kendini var etmekte.
Yaşamak için ihtiyaçlarınızı sıralayın?
Tüm bu ihtiyaçlarınıza cevap verebilecek meslekleri düşünün bir de.
Eşitliğin bir tarafında ihtiyaçlarımız, diğer tarafında da meslekler?
İhtiyaçlarımız kadar da meslekler.
Bütün mesele bizim bilgimizin, becerimizin ya da yeteneğimizin toplumun hangi ihtiyacına karşılık geldiğidir.
***
Yaratıcı Kudret, yaşamın dengesini ihtiyaçlar ve bu ihtiyaçlara cevap verecek bilgi, yetenek ve beceriler üzerinden kurmuştur.
Her birey bu denklemde sahip olduğu bilgi, yetenek ve becerisiyle var olacaktır.
Bireyi (öğrenciyi) kendinde olmayan ya da baskın olmayan bir yetenek, bilgi ve beceri üzerinden "itibarlı" bir makama veya pozisyona sahip olsun diye zorlamak, bireyin fıtratına bir müdahaledir.
Ve fıtrata müdahale bireyi "bozar"!
İnsanlık ailesi içinde insana "hizmet" üzerinden kendimize bir değer üretmek için birer "araç" olarak kullandığımız pozisyonların, makamların ya da gücün, birer "amaca" dönüşmesi bir "sapma"yı işaret eder...
***
Eğitim-öğretim, var olan yetenekler üzerinden insanı "üretebilir" hale getirme sürecidir.
Sonuç olarak, yeni bir eğitim-öğretim süreci başlarken anne babaların çocuklarını sayısalda bir "dahi" olarak görme arzularını yeniden gözden geçirmeleri ve bu isteklerini gerçekçi bir zemine oturtmaları gerekmektedir.
Her veli, kendi çocuğunda baskın olan zekanın, yeteneğin ya da becerinin farkında olmalı ve çocuğunun eğitimini bunun üzerinden planlamalıdır.
Sayısal zekası yeterli olmayan çocuklar üzerinde "doktor, avukat, mühendis olacak" türünden beklenti oluşturmak, çocukları buna şartlandırmak onlar için çok tehlikeli tuzaklardır.
Çocuklarımızın bu tuzaklardan kurtarılması ve kendi mecraları içinde akarak rollerini gerçekleştirmelerine yardımcı olmak bir görev olarak biz yetişkinlerin önünde durmaktadır.