Şehrin meydanının batısında bir ayakkabı boyacısı...
Arkasında, inşaat halindeki Telekom binasının inşaat sahasını sınırlayan turkuaz renkli reklamlardan oluşmuş bir barikat.
Yüksek mi yüksek.
Hemen kafasının üstünde kırmızılı çadırı.
Çadırına hemen üstündeki ağaçtan yeşil gölgeler sağılmakta...
Serin ve sükunet vadeden...
Önünde gemi misali bir boya sandığı her iki ucundan yukarılara doğru yükselen.
Altın renkli kapaklarıyla boya kavanozları.
Rengarenk...
Oraya buraya asılmış ayakkabı bağcıkları. Onlar da rengarenk...
Ve ayakkabı keçeleri...
***
Hiç ayakkabı boyatmadım.
Oraya geldiğinden beri.
Yerleşti yerleşeli oraya.
Daha sabahın yedi buçuğunda meydana girdiğimde onu hep boya sandığının arkasında müşterisini beklerken görürüm.
Meydanın tek canlısı gibi... hatta tek sahibi...
Dimdik oturan geniş vücudunun üzerindeki başı da dik ve gözleri meydanı tarıyor her daim...
Ona görünmeden meydandan ve çevresinden geçmek pek mümkün gözükmüyor.
Hiç ayakkabı boyatmamış olmama rağmen her sabah meydana girerken, daha uzakta bakışlarını üzerimde hissederim.
Selamlaşmaya hazır bir beden dili...
"Günaydın!" diyorum meydanın öbür ucundan.
"Günaydın ağabeyciğim!" diyor gürül gürül, meydanı dolduran bir sesle. "Hayırlı işler, hayırlı müşteriler... Allah utandırmasın abiciğim!.."
Meydan gümbür gümbür...
***
Bir sabah boya sandığının başında durdum. Göz göze geldik.
"Her sabah yanından geçiyorum. Selam veriyorum. Büyük bir içtenlikle selamımı aldın hep. Oysa aylardır bir kez olsun ayakkabımı boyatmadım sana."
"O ne demek ağabey!" dedi hayretle iri gözlerini gözlerime dikerek.
"Allah verir rızkımızı. Senden olmaz, başkasından olur."
Çıkardım ayakkabılarımı, oradan bir çift terlik giydim ve dükkana yöneldim.
***
Elinde ayakkabılarım ve bir de ayakkabı çekeceği ile geldi dayandı kapıya bir yarım saat sonra.
Hemen önümde diz çöktü. Ayaklarımın dibine...
Bir elinde ayakkabı çekeceğini uzatıyor bana doğru.
Utanıyorum diz çökmesinden...
"Estağfurullah Yalçın abi!" diyorum geri çekilerek.
"Ben işimi yapıyorum ağabeyciğim." dedi ayakkabıların içindeki gergili kalıpları çıkarırken. "İşimi seviyorum ve müşterime hizmet ediyorum. Bundan ekmek yiyorum. Evimin rızkını bu işten kazanıyorum."
Yani diyor ki; ben senin önünde diz çökmüyorum. İşime saygım var. Rızkıma. Ve ben seni memnun ettiğimde işimi yapmış, helalinden rızkımı kazanmış olacağım...
***
Şoför, "yeni" asfaltlanmış yolda zikzaklar çiziyor.
Kaçıyor...                                                                                           Çukurlardan...
Yolun ortasına... Sonra kenara...
Savruluyor sert.
"Yeni" asfaltlanmış yol boyunca!
Yol, asfaltla yükseldikçe çukurlar derinleşiyor...
Telefon, elektrik ya da kanalizasyon bacalarının kapakları derinlerde.
Bu sefer kaçamıyor şoför çukurdan. Kaçacağı tarafta başka bir araç beliriveriyor.
Ve tekerlek düşüyor çukura...
Sarsılıyor araba...
Ve şoförün ağzından sunturlu bir küfür dökülüyor çukura ve mimarlarına(!)