Yer, gök Türkçe'ydi.
Türkçe'ydi bütün sözler...
Şarkılar... türküler...
Ezgiler de...
Bu topraklara aitti hepsi.
Bu topraklarda üretilmiş.
Türkülerin hikayeleri toprakların derinlerinde...
Toplumsal acıların, travmaların, savrulmuşlukların hikayeleri...
Aşkların... hüzünlerin de...
Sarıkamış'taki yok oluşun...
Çanakkale'deki direnişin...
Maraş'taki, Antep'teki, Urfa'daki vatanı sahiplenişliğin hikayeleri...
Tehcirin, Dersim'in ve dahi mübadelenin...
***
Bütün bir halkın, halkaların hikayesiydi aslında türküler...
Bir toplumu tümden yok etseniz türkülerinden tekrar diriltirsiniz o halkı ve halkları...
Yeter ki türkünüz olsun söylenecek... size ait olan... sizin olan...
Önce kendi hikayelerinizin türküleri... kendi halkınızın... kendi topraklarınızın...
***
"Türkiyeli"ydi tüm dünya çocukları...
Amerikalı çocuklar dahi Türkiyeliydi... Angolalı çocuklar da... Letonyalı... Ganalı... Liberyalı... Rusyalı...Bangladeşli... Belaruslu... Tanzanyalı... Estonyalı... vs... vs...
Hepsi Türkiyeliydi ve Türkçe üzerinden "Dünyalılığın" tadını çıkarıyorlardı muhtemelen...
Bize rağmen!..
***
"Kafama sıkar giderim." şarkısıyla yurdundan kovduğumuz Ahmet KAYA'yı sahipleniyordu Pakistanlı Arsalan Naseer.
'Akın Var Güneşe akın' derken Mısırlı Mennatallah Ahmet, toprağına hasret sürgünde ölen Nazım HİKMET'i haykırıyor... Necip Fazıl'ı da...
Bize bizi hatırlatıyorlar.
Unuttuğumuz "biz"i...
***
Okul bahçesinin köşesine kurulmuş büyücek sahnenin köşelerine yerleştirilmiş güçlü hoparlörlerden "gürültü" yağıyor ortalığa sağır edercesine!
Sahnede, mini minnacıklar...
Kızlı, erkekli...
Kuaförde yapılmış saçlar... ışıltılı... pırıl pırıl...
Erkeklerde ütülü pantolonlar... papyonlu gömlekler...
Kapalı erkeklere inat yarı çıplak minik kız bedenleri...
Bu coğrafyanın "bedeni" gizleyen, saklayan, korunması gereken "ziynet" olarak gören "ortak kabulüne" inatmış gibi...
Minik zihinlerde, bedenleri üzerinden toplumla ilişki kurmaya, kendini fark edilir kılmaya, çıplaklıkları üzerinden kendilerine değer üretmeyi mümkün kılacak bir algı oluşturuluyor maalesef.
Çocukların kendilerini ait oldukları "dini-milli" vasat üzerinden değil de "batıcı" bir görsellik üzerinden varetmeleri, onları bu etkinliğe hazırlayanların zihin dünyalarını da ortaya koymaktadır.
Ya da "dini-milli" bir hassasiyetleri olmadığını...
***
Hoparlörlerden dökülen "batı müziği" ritmiyle "tepişiyorlar" minikler!..
Bu coğrafya da üretilmemiş bir ritim.
Buraların toprağının derinlerindeki hikayelere yabancı...
Anadolu halkının, halklarının ruhuna uzak...
Hüzne ve aşka yabancı...
Çiftetelliden, horondan, halaydan, semahtan, zeybekten bihaber...
Uzun havadan, baraktan, bozlaktan da...
***
Türkçe Olimpiyatları'nda Türkçe'yi dünyaya taşıyan "ötekilere" inat, "bizimkiler" batıcı bir görselliği Türkiye'ye taşımaya devam ediyorlar.
Maalesef!.