9-10 yaşlarında anne-babamız önümüze kuzu katar, kırlara otlatmaya gönderirlerdi bizi.

Tabi komşu çocuklarıyla giderdik.

Hiç unutamadığım bir anımdır. 12-13 yaşlarındaydım. Babam, bir sabah eşeğe semeri koydu. Baltayı taktı, ormana oduna gönderdi beni.

Tek başıma…

***

Ayakkabımızı kendimiz giyerdik.

Ödevlerimizi kendimiz yapardık.

Çantamızı kendimiz düzenler, okula kadar kendimiz taşırdık.

Ayakkabılarımızın bağını bağlamayı da kendi kendimize öğrendik.

Kördüğüm yapa yapa.

***

Şımartılan bir nesil yetiştiriyoruz.

Bilen ama yap(a)mayan.

Bilen ama yaşa(ya)mayan bir nesil.

Zira yapabilme becerisi gelişmemiş bir nesil.

Yapabilme becerisinin gelişmesi “engellenmiş” bir nesil.

***

Anne, iki adım yerden Mercedes taksiyle getiriyor kızını okula.

Yürümüyor kız…

yürütülmüyor…

O yüzden yürümek nedir bilmiyor.

yürüyenin halini de…

yorulanın…

yağmurda yürüyenin…

karda…

soğukta…

***

Yürümeyince bir yürüme hikâyesi de olmuyor çocuğun.

Bir düşme hikâyesi meselâ…

düşünce ağlama hikâyesi de…

Düşüp bir yerini acıttığı için ağlayanı da bilmiyor.

ağlayanın halini de…

ve acısını…

***

Şehrin merkezindeki okulun paydosunda çocuklarını almaya gelenlerin yaklaşık yüzde seksen-doksanı anne veliler.

En azı lise mezunu…

Ve tamamına yakını ev kadını.

Hiç azımsanmayacak bir bölümü taksiyle geliyor çocuğunu almaya.

Evinin okula uzaklığı değil mesele!

taksiyle gelecek!..

çocuğunu taksiyle götürecek!..

ve bunu herkes görecek!..

illâ ki görecek!..

gösterecek!..

konforunu!..

ayrıcalıklı oluşunu…

kendinin ve çocuğunun…

***

Bahçe kapısında kapıyor çocuğunun çantasını.

Kendisi sırtlanıyor çocuğunun “yükünü.”

“Üşütme!” diyor anne. “Atkını iyi dola boynuna!..”

Çocuk yük taşımayacak...

yorulmayacak...

hiçbir müşkülle karşılaşmayacak...

hiç üşümeyecek...

üşüme nedir bilmeyecek...

üşütmek nedir...

***

Fanusta yetişiyor çocuklar.

Kuvözde…

Ekmek elden, su gölden!..

Kuvözden çıkınca yaşayamayan...

Yaşama becerisi, yeteneği gösteremeyen...

muhtaç…  

kişiliksiz…

duygusuz…

ve şımarık…