Eskiden yılbaşı kartları atardık postaya sevdiklerimiz için.

Gurbetteki yakınlarımıza.

Özlediğimiz… En kısa zamanda kavuşmayı dilediğimiz…

Babamıza belki Almanya’daki. abimize askerdeki. kardeşimize.

amcamıza. dayımıza. vs.

Ama özlem dolu. mutlaka özlem dolu. sevgi dolu. 

***

Renkli resimli kartlar vardı.

Çiçekler rengârenk… manzara resimleri… çam fidanları, dalları simli ve üzerinde renkli ışıklar olan...

Günler öncesinden başlardı yılbaşı kartları yazıp, postaya vermek.

Daha sahiciydi sanki kutlamalar.

Düşünsenize, günler öncesinden kitapçıya/kırtasiyeciye gidilir, yılbaşı kutlamaları için basılmış kartlar seçilirdi.

Göndereceğiniz kişilere göre değişirdi alınacak kartlar.

Belki bir kalp resmi sevdiğinize. sevgilinize.

Manzara resimli kartlar arkadaşlarınız için… vs.

Eve gelinir, o kartların üzeri yazılırdı.

Sonra postaya verilirdi…

***

Gönderdiğiniz kart, sizin elinizden çıkmaydı.

Üzerindeki yazılar size aitti. Sizin eseriniz... Sizin kaleminizden çıkma...

Siz konuşuyordunuz o kartta… size aitti sözler… duygular… düşünceler…  

Ismarlama değildi şimdikiler gibi… sipariş yani… sanal… dijital… yapmacık…

***

Arşiv değeri vardı kartların…

Mektupların…

Bir hatırat değeri…

Düşünsenize çocuğunuzdan gelen yılbaşı kartlarında çocuğunuzun parmak izleri…

kokusu belki…

duygusu…

samimiyeti…

candanlığı…

içtenliği yani…

***

Şimdi toplu atıyoruz yılbaşı mesajlarımızı.

Herkese “aynı” metinler.

“Aynı” cümlelerle…

“Şahsa özel” değil yani.

Herkesi “aynılaştıran” mesajlar.

Aynı görüntüyü, aynı dilekleri aynı cümlelerle, yüzlerce arkadaşınıza “toplu mesaj” olarak atmak.

***

Huzur bekleyenlerimiz yeni yıldan!

İyilik, güzellik bekleyenlerimiz.

Para… zenginlik…

barış… huzur… mutluluk…

Peki getirir mi?

Böyle bir yeteneği var mı “yeni yıl”ın!

Böyle bir gücü! Kudreti!

Ya da sihri!..

Elbette tüm bunlar birer masum dilekten ibaret.

arzudan. umuttan. beklentiden…

***

Dünya kan gölü.

İnsan kanı her yerde. ellerde… ellerimizde…

Hem katiliz… barbar… vahşi…

Hem de öleniz… öldürülen… katledilen…

Utanç verici barbarlıklar gezegenimizde…

İnsanlık utanmayı unuttu… ürettiğimiz vahşetten utanmayı….

Ünlü İsveçli yönetmen Ingmar Bergman'a sormuşlar;

“Gidişat kötü, dünya nasıl kurtulur?”...

“Utanç” demiş Bergman. “Dünyayı bir tek utanç kurtarabilir!”

Ne diyelim: Yeni yılda tüm insanlığın utanmayı hatırlaması dileğiyle!..