Kat nöbetçisiyim…

Yarı açık olan kapıdan, sınıfın içinde birkaç öğrencinin yerdeki bir şeye tekme savurduklarını görüyorum. Yerde, mavi bir kabanın etekleri görünüyor. Öğrencilerin bu kabanı tekmeleyerek şakalaştıklarını düşündüm önce.

Öyle de olsa yaptıklarının yanlış olduğunu söylemek için sınıfa yöneliyorum.

O yerdeki kabanın içinde, bacaklarını karnına çekmiş acı içinde kıvranan 7-8 yaşındaki esmer çocuğu görünce  kan beynime hücum ediyor.

Arkadaşlarını(!) tekmeleyen çocuklar, beni görünce sinirli yüzlerle geri çekiliyorlar.

“Ne oluyor?” diyorum bağırarak. Sinirli…

“Öğretmenim o Iraklı(!)” diyorlar.

“Eee!” diyorum. “Iraklı olduğu için mi dövüyorsunuz?”

Herkes bir mazeret uyduruyor haklı çıkmak için.

Bir de tekmeleme olayını seyredenler var.

Hareketsiz… tepkisiz… anlamsız yüzlerle bakan…

“Siz!” diyorum, “Siz neden müdahale etmiyorsunuz?”

“Öğretmenim o Iraklı.” diyorlar yine.

İsmiyle değil, aidiyetiyle biliniyor, tanınıyor!

Iraklının dışında tüm sınıf tek vücut. Karşılarında Iraklı çocuk... tek başına… adeta düşman…

Sonra Iraklı öğrencinin de sınıfta arkadaşlarının canını yaktığını anlıyorum.

Herkes şikayetçi ondan.

Her birine dokunmuş!..

Canlarını yakmış!..

***

Savaşın içinden kaçarak gelmiş bu çocukların normal davranmadıkları, davranamadıkları anlaşılabilir bir şey.

Çatışmaları görmüşler…

Ölümleri…

Öldürülmüş, parçalanmış insan bedenlerini.

Belki annelerinin cansız bedenlerini… Babalarının belki… Ya da kardeşlerinin…

Hatta arkadaşlarının…

***

Ölmemek için kaçmışlar… öldürülmemek için.

Düşmandan kaçmışlar…

kendileri gibi olanlardan!.. kendi dillerini konuşanlardan!..

Anne-babası ve yakın akrabaları dışındaki herkesten kaçmışlar.

Kendileri dışındaki herkesi düşman görmüşler… Kendilerini öldürecek, yok edecek düşmanlar olarak.

***

Kaçmak…

yaşamaya kaçmak... hayata… hayatta kalmaya… 

Kaçmak da bir savunmadır.

Bir savunma refleksi...

***

Saldırganlıkları da kendileri dışındaki herkesi düşman olarak görmelerinden dolayı olsa gerek.

Çünkü yaşadıkları travma, her daim kaçmayı, kaçarak kendilerini savunmayı gerekli kılmış.

Savunmada ve saldırmaya hazır bir halde...

***

Geçtiğimiz eğitim-öğretim yılında sınıfta, savaşın ortasında kalmış çocukların korku dolu yüzlerini yansıtmıştım projeksiyon marifetiyle beyaz tahtaya.

Korku dolu yüzlerle kaçan çocukların resimlerini…

Kanlar içindeki çocukların…

Öldürülmüş çocukların hatta…

Görüntüler sona erdiğinde gözü yaşlı kız öğrencilerimi gördüm.

Ağlamak üzere olanlarını da…

Teneffüste, sınıftaki Suriyeli Hatice’nin etrafında nasıl halkalandıklarını gördüm öğrencilerimin…

Ve savaş mağduru çocuklara yardım için sınıfımıza verilen kumbaranın nasıl doldurulduğunu da…

***

Çocuk… çocuklar… çocuklarımız…

masumiyetin adı…

merhametin…

suçsuzluğun…

günahsızlığın…

su katılmamışlığın.

arı-duruluğun

***

Biz “büyükler”, çocukları savaşlarda öldürerek insanlığı yok ettik…

İnsanlığı kurtaracaksa bu çocuklar kurtaracak.