Yedi yüz yılık çok dilli, çok dinli, çok renkli imparatorluğun bakiyesi biz çocuklar, bir birimize karşı düşmanlığımızı büyütmedeyiz.

İmparatorluğu var eden, var olmasına neden olan ve hatta var olmasını “zorunlu” kılan tüm çeşitliliğimiz, şimdiki düşmanlıklarımızın ana omurgasını oluşturuyor.

Düşmansız yapamaz olduk!..

Yoksa da yarattık düşmanımızı!..

Var etmek için hep bir “öteki”ne ihtiyaç duyduk.

Ötekine!..

Yani düşmana!..

Korkulacak olana!..

Bir arada, bir aralıkta olabilmek, kalabilmek için hep bir düşman tahayyül ettik…

Ediyoruz…  

Yoksa yarattık düşmanımızı...

Ve yaratmaya devam ediyoruz…

***

Mezhepçi tutuculuğumuz, hep öteki mezhebin eksikliği, yanlışlığı, din dışılığı üzerinden şekillendi.

Irkçı hezeyanlarımız da hep öteki ırkın/ırkların aşağılığı, hainliği üzerinden oluştu.

Cemaatçi ve tarikatçı tutumlarımız da böyle.

Modern zamanların ideolojik şartlanmışlıkları da hep öteki ideolojilerin kötücüllüğü üzerine inşa edildi.

Bizim dışımızda kalan her şey, “şer” olana tekabül etti!..

***

Demem o ki, kendimizi “var” etmek için hep bir külte ihtiyaç duyduk.

kuşatıcı olana…

ve kuşatacak olana çepeçevre…

sürüleştirecek olana…

ve kimliksizleştirecek…

ve dahi kişiliksizleştirecek olana…

Bir lider kültüne…

kuşatıcı olana.

itiraz edilemeyecek olana

Ve iradeyi, irademizi yok edene.

***

İrademizi teslim ettik lidere…

politik liderlere…

ve cemaatçi…

mezhepçi…

O liderlerin işaret ettiklerine düşmanız artık!..

***

Burada “cemaatçi”, “mezhepçi” sözcüklerini tırnak içinde kullanıyorum.  

Yani “asli” içeriklerine değildir vurgum.

Zira cemaatle cemaatçilik çok farklı kavramlar.

Siz, bir cemaatle, bir “gönül imparatorluğu” kurabilirsiniz.

Ama “cemaatçilik”le de bir faşizm  inşa edebilirsiniz.

Bu açıklama elbette tarikat ve tarikatçılık kavramları için de geçerli.

***

Bu ülke çocuklarının, yani bizlerin, atalarımızın üç kıtada farklı dilleri, renkleri, dinleri bir arada yaşatan “sihrinden” haberimiz yok.  

ve o iradeden de.

saygıdan.

demokratlıktan…

yan yana, iç içe, bir arada “kendileri” kalarak yaşama iradeleridir kozmopolitesi yaratan.  

Elbette padişahlığa öykündüğüm gibi bir düşünce “sığlık” olur…

Anlatmak istediğim farklı dillerin, dinlerin, renklerin bir arada yaşayabilme iradesidir.

Hem de kendi kalarak. farklılıklarını koruyarak.

Ama ötekinin farklılığına da “hürmet” ederek.

İşte biz o “hürmeti” kaybettik.

tevazuyu…

farklı olandan “korkmayacak” büyüklüğü…

kendine güveni… 

*** 

Ortadoğu, egemenlerce yeniden paylaşılırken, Türkiye’nin dışarıda tutulması plânları, bizim iç çatışmalarımız üzerinden yürütülüyor.

Ve biz bu “dışarıda tutulma” senaryolarında  iç düşmanlıklarımızı çoğaltarak gönüllü oyuncu olarak rol alıyoruz.