Ölüm…

Her an beklenendi…

Normal olan…

Her an içimizde olan… hissedilen…

Kaçınılmaz olan… kaçılmayan… kaçılamayan…

***

Köyümüzün üç çıkışı vardı. Tarlalara ve çevre köylere giden üç çıkış…

Her üç çıkışta mezarlık…

Her gün en az iki-üç kez geçerdik mezarlıklardan. Tarlalara işe giderken. İşten gelirken.

Mezarlıklar, mezarlıkta yatanlar, ölümle temasımızı sağlayanlardı.

Ölümle iç içeliğimizi…

Mezarlıklar bu dünyaya,  “geçmiş”e dair bir  hafıza oluştururken, yine bu dünyaya ait bir “geleceksizlik” bir “sonluluk”, ölümü mümkün kılan bir tasavvur oluştururdular.  

Ve oralardan her geçişimizde gelip-geçiciliğimizi, faniliğimizi fısıldardılar adeta.

***

Artık mezarlar ve mezarlıklar uzaklar kentlere… kentlilere…

Televizyon kanalları her gün, ölümü mümkün kılacak hastalıklardan kurtulmanın reçetelerini sunmadalar…

Otlar… meyveler… sebzeler… konsantreler…

***

Devasa hastaneler…

tıp merkezleri… 

İçinde modern tıp cihazları.

MR… tomoğrafi… ultrason… röntgen…

Prof’lar… doçentler… uzmanlar… intörler… pratisyenler… hemşireler…

Ameliyathaneler… yoğunbakım üniteleri… morg…

Servislerde odalar.

Odalarda hastalar…

Tek başlarına … yalnız…

***

Çocukluğumda annem ya da babam bazı gecelerde komşunun ağır hastasını beklerdiler başucunda Kur’an okuyarak.

Sabaha kadar… Bazen günlerce… gecelerce…

“Can çekişiyor.”  derlerdi…

Ölümü hep birlikte beklerlerdi…

Hep birlikte uğurlarlardı ebediyete öleni.

Herkes ölenin ölümüne şahit olurdu.

Korkunç değildi ölüm…

Ortada olandı…

Şahit olunandı her daim…

Normal olandı…

Ölmekte olan yalnız değildi… yalnız da bırakılmazdı…

Islak pamukla su verilirdi ölmekte olanın dudaklarına…

Salâvat getirmesine yardım edilirdi…

Hep birlikte karşılanırdı ölüm…

topluca vedalaşılırdı ölenle ölüm esnasında…

***

Modern tıp öleni, ölmekte olanı uzaklaştırıyor sevdiklerinden…

Yoğun bakım odalarında ölümle başbaşa bırakılıyor ölüm yolculuğuna çıkanlar…

tecrit  ediliyor…

yalnız…

tek başına…

yakınlarından uzak…

sevenlerinden…

Makinelere bağlı…  kablolarla… hortumlarla…

Monitörlerde çizgiler… akıyor ekran boyunca… kırık kırık… bazen düz…

Dijital sesler… dijital görüntüler.

Ölüm dijitalleşiyor…

Komşu sıcaklığından uzak…

sevdiklerinden…

Tecrit edilmiş olarak…

Ölüm korkunç olan artık…


(NOT: 02 Şubat 2012 tarihinde Yeşilırmak Gazetesi'inde yayınlandı.)