Şehrin tek meydanında bir afiş:

5 Haziran Dünya Çevre Günü!..

Ve aynı gün şehrin batısındaki bir parkın ağaçları kesiliyor!..

Motorlu hızarlarla... Yangından mal kaçırır gibi...

Petrol istasyonu inşaatı için!...

Ne ilginç değil mi?!

Dalga geçer gibi!..

Ne demişti Marx:

"Kapitalizm, gölgesini satamadığı ağacı keser!.."

***

Ağaçlarla dolu parka bir petrol istasyonu yapma isteği, arzusu, niyeti ve hatta eylemi, bu şehrin çocuklarının bizden utanması için yeterlidir.

Çocuklarımız, bizim doğayla kurduğumuz iflâh olmaz hastalıklı ilişkimizi anlayamayacaklar.

Sırf "kazanmak" ve "ele geçirmek" için neleri göze alabildiğimizi...

Neleri gözden çıkardığımızı...

çıkarabileceğimizi...

Kendinden, çıkarından başka hiçbir şeyi görmeyen gözü dönmüşlüğümüzü de...

Kârın ve faydanın ele geçirdiği insan, kendine ancak bu kadar yabancılaşabilir.

Kâra ve faydaya "tutsak" insan, yaradılışını ancak bu kadar bozabilir.

Yani fıtratını. 

Ne demişti Allah:

"Bir ülkeyi helâk etmek istediğimizde, o ülkenin zenginlik sebebiyle şımarmış elebaşılarına (iyilikleri) emrederiz;

Buna rağmen onlar orada kötülük işlerler.

Böylece o ülke, helâke müstahak olur; biz de orayı darmadağın ederiz."

*** 

Şehre malolmuş bir mekânı değiştirmek, toplumsal hafıza oluşturmuş tek bir ağacı kesmek bile o şehrin sahiplerinin rızasıyla mümkündür...

Mümkün olmalıdır...

O şehirde yaşayanlara hürmeten...

Gençlerine...

Ağaçlardaki kuşlarına...

Altında piknik yapana...

O ağaçların gölgeliklerinde cıvıltılarıyla çocukluklarını büyütenlere hürmeten.

***

"Etkili" ve "yetkili" olmanın sağladığı "kudret", o şehrin bir tek meczubunu bile hesaba katmama hakkı vermez.

Kimseye...

hiçbir güce...

otoriteye..

zümreye...

Bu ahlâken böyledir...

dinen ve siyaseten de...

***

Söz konusu alana inşaat yapacak olanlara sesleniyorum:

Yasalar size, bir park alanına, yeşili kesip, inşaat izni veriyor olabilir.

Ve fakat toplumun buna muhalefeti, itirazı, size sağlanan izinden daha anlamlıdır diye düşünüyorum.

Merhamet, adaletten daha asildir.

Yani toplum adına, toplum yararına kendi "hakkınız"dan vazgeçme erdeminden söz ediyorum.

Lütfen bu şehre ve halkına hürmet ediniz...

Ediniz ki biz de sizlere hürmet edelim.

Ediniz ki gelecekte çocuklarımız sizleri utançla değil, gururla ansınlar.

İnanınız ki en büyük kârınız bu şehrin çocuklarının gönlünü "kazanmanız" olacaktır... 

*** 

İnsanların yaşadıkları şehre sahip çıkmaları, "şehirliliğin" bir gereğidir.

masumcadır...

gereklidir...

Ve ahlâkidir. 

***  

Bu yazıyı gazeteye göndermek üzereyken Bölge İdare Mahkemesi'nin konuyla ilgili "yürütmeyi durdurma" kararı aldığını öğrendim.

Sevindim.

İlk aşama "kazanılmıştır."

Eğer bu şehirin halkı olayı sahiplenmeseydi, onca ağaç kesilmiş olacaktı.

Evet, çocuklarımız bizimle hiç kuşkusuz gurur duyacaklar.

Bu direnişi örgütleyen, bu direnişe dahil olan herkes saygıyı ve alkışı hak etmişlerdir.

Ve bu fakir, parktaki  mücadeleye ruh veren tüm dostları ayakta alkışlamayı kendine bir borç bilir...