"Amasyalı yol vermez."

Evet, böyle söylüyor Yavuz Selim Meydanı kavşağında görev yapan polis memuru.

Tıknefes olmuş meydan.

Polis memuru çaresiz.

Yüzlerce metre, belki kilometreye yaklaşan araç kuyruğu.

Hak-hukuk, saygı, merhamet hak getire.

Yol, gözü açığın...

***
Tam köşede bir yaşlı kadın...

Ürkek...

Karşı kaldırıma bakıyor umutsuz...

Ulaşılması, geçilmesi imkânsız!..

Önünden geçen sürücülerin gözlerinde gözleri...

Bir merhametliye rastlama umudu duruşunda...

Bir vicdan sahibine...

Nafile...

***
Tutuyorum kolundan...

Titreyen vücudunu hissediyorum. Ürkek...

İşaretle durdurup trafiği karşıya geçiriyorum teyzeyi.

Dudaklarında belki hayatımda duyduğum en sahici dualar.

"Amasyalı yol vermez!" diye bağırıyor trafiğin ortasında ne yapacağını şaşırmış polis memuru bana bakarak. Alaycı...

***
"Amasyalı yol vermez." cümlesi, bir algının ifadesidir.

Amasyalının yarattığı bir algının...

***
Karşıya geçmek için trafiğin durmasını bekleyenler nafile bekliyorlar.

Çünkü bu şehirde karşıya geçmek için bekleyen insanlara yol verme nezaketi gelişmedi maalesef.

Yol verme nezaketi... Kibarlığı...

Çok az sürücüde var bu asalet.

Eğer karşıya geçmeniz için bir sürücü gelip önünüzde durmuşsa, yabancı olması ihtimali kuvvetle muhtemeldir.

***
Sürücü kurslarında bir "Sürücü Ahlâkı" dersi verilmesi gerektiğini düşündüm hep.

Ahlâk, yalnızken, tek başınızayken lâzım değildir.

Topluluk içine çıktığınızda sizi terbiye edecek olandır ahlâk.

Bireyin bireyle, ötekiyle, karşıdakiyle ilişkisini düzenler...

Toplumla olan ilişkisini...

Ve hatta düşmanıyla...

Siz direksiyondayken karşıdan karşıya geçmek için bekleyen çocuklu kadınla olan ilişkinizi.

İhtiyarla olan... 

Yağmurda... Karda... Ve güneş altında...

***
"Yol benim hakkım" mı diyorsunuz?

Kurallar geçiş üstünlüğünü size mi veriyor?

O zaman bir de "adalet üstü" düşününüz lütfen.

Adalet üstü...

Ne demek bu? Yani adalet üstü?

Vicdanı, merhameti, şefkati hayatımıza dahil etmektir kastettiğim...

Şefkat...

Hakkından vazgeçmektir... Haklı olmaktan...

Hakkımızı vermektir karşıdakine...

Merhamet için de aynı şeyi düşünebilirsiniz. Vicdan için de...

Yazılarımda hep vurgularım, vicdan, kulun Allah'a bakan yüzüdür diye.

Allah, "rahman" sıfatıyla yarattığı tüm canlıları merhametiyle kuşatır... Şefkatiyle...

Kendine inananlara da inanmayanlara da merhamet eder.

Rızıklandırır onları...

Allah'ın sonsuz merhamet sıfatı, sınırlı olarak kulunda da tecelli eder.

İnsanın, Allah'ın sıfatlarının tecelligâhı olması fıtratı gereğidir.

Ve bu bağlamda insan merhamet etmek zorundadır. Zorda olana... darda kalana... yolda karşıya geçmek için bekleyene...

Şefkatin, merhametin, vicdan sahibi olmanın bir gereği olarak...