Heyheylenmeler!..

Meydan okumalar!..

Ve utanç verici hakaretler birbirlerine…

“yüzsüz, terbiyesiz, utanmaz, sıkılmaz, salyalı, köksüz, alçak, adi, pişkin, hayasız, ahlâksız, sahtekâr, ş…siz, kâfir, terörist…” 

***

Çocuklarımızı konuşmaktan menettiğimiz, ayıptır, günahtır, çirkinliktir dediğimiz kelimeler, siyasetin dilinde…

Ve siyasetçinin…

“Hakaret, yetersiz zekâların ürünüdür.” diye okumuştum.

***

Kimin dili bu?..

Hangi dinin?..

Hangi medeniyetin?..

Kültürün?..

Terbiyenin?..

Hangi ahlâkın dili?!..

***  

Kimler kullanmıştı bu dili?

(Haşa) Peygamberler mi?

Düşünürler/Tefekkür sahipleri mi ?

Mevlana mı?

Yunus mu?

Gazali?

Hacı Bektaş-ı Veli?

Hacı Bayram-ı Veli?

Hangisi kullanmış böyle aşağılayıcı, hakaret içeren dili?

Kimin bu nobran dil?..

 İğrenç…

utanç verici…

***

Okuduklarımızdan anlıyoruz ki Türk siyasetinin yüz yıllık hastalığı bu.

“Seçimi Serbest Fırka kazanırsa, Yunan kazanmış olur.”

“İstanbul seçimlerini “……..” kazanırsa Pontus, Yunan kazanmış olur. 

“……. Parti’si, Rus parasıyla kuruldu.”

Rahmetli Erbakan’da 2007 yılında AB politikası izleyen bugünkü iktidarı “Bizans’ın çocukları.” diye suçlamış!

“İstiklal Harbinde Yunan’a alkış tutan zihniyet, şimdi ‘……. Partisi’nin içinde…”

“ Onlar, bira kutularıyla camiye girenler…”

***  

Yukarıdaki örneklere baktığımızda anlıyoruz ki Türk siyaseti,  kavramsal/düşünsel/fikirsel/ilkesel bir fakirlikle malül.

Ve Türkiye Siyaseti, fikri temeli olmayan bir hamasetle, sloganla, demagojiyle var ediyor kendisini.  

Tektipleştirici, düşmanlaştıran bir kabile asabiyesi… faşizan…

Farklı, aykırı seslerin olmadığı, olamayacağı bir ilkellik.  

Oysa demokrasi, farklı görüşlerin, inançların, ideolojilerin birlikte ama herkesin kendi kalarak, farklılığını koruyarak var olabileceği sistemin adı.    

Ama beceremedik…

İçselleştiremedik böyle bir demokrasi kültürünü…

***  

Ne demiş Sakallı Celâl:

“Tanzimat ilan ettik olmadı.

Meşrutiyet ilân ettik olmadı.

Cumhuriyet ilân ettik olmadı.

Yahu biraz da ciddiyet mi ilan etsek!..”