“Çocuğunun meslek lisesine gitmesini öneren rehberlik öğretmeni arkadaşımıza velinin verdiği cevap bu paradoksun anahtar cümlesi:

-  Benim çocuğum geri zekâlı mı ki meslek lisesine gitsin.”

Böyle bitirmiştim bir önceki yazımı.

***

Meslek okullarını, meslek okullarına gitmeyi, bu okullarında okumayı,  “geri zekalıların(!)” işi olarak gören bir veli profilimiz var maalesef!

Evet, hiçbir velimiz çocuğunun kaportacı olmasını hazmedemez!..

Hazmedemez değil hayal etmez!

Aklına dahi getirmez! Getiremez…

Ya da marangoz olmasını…

Dönerci ustası olması, terzi olması, berber olması kabul edilebilir şeyler değildir!

Ya da fotoğrafçı. modacı. çilingir. manav. aşçı. tamirci. kaynakçı. vs…

Oysa hepsi birer meslektir.

Modacı, dünyanın neresine gitse kendi işini kurup, para kazanabilir.

Dönerci ustası da.

Ya da kaportacı…

Yeter ki işini iyi yapsın.

Yani mesleğinde kendine ait bir markası yaratasın.

***

Ama hayır!

Asla!..

Bizim çocuklarımız hep masa başında olmalıdır!

Takım elbiseli.

Kravatlı…

Soğuk sudan sıcak suya girmemelidir elleri…

İş/işçi tulumu bizim çocuğumuza göre değildir!..

***

Rahmetli Ecevit anlatmıştı bir televizyon programında:

İskandinav ülkelerinden birinin (ismini hatırlamıyorum) başbakanının evinde misafirmiş. Gece 10’a doğru başbakanın oğlu işe gitmek için izin istemiş konuklardan.

Ecevit: “Gecenin 10’unda ne işi bu?” diye sormuş.

“Ben” demiş, “belediye yolcu otobüsünde şoför olarak çalışıyorum. Gece vardiyasına gidiyorum.”

Unutamadığım bir anekdottur.

Otobüs şoförlüğü yapan başbakan çocuğu!..

Evet, otobüs şoförlüğü de bir meslektir.

Biz de okulları yeni yeni açılıyor.

Peki bırakın bizim başbakanımızı, bürokratlarımızı, sıradan velilerimizin yüzde kaçı çocuklarının ileride otobüs şoförü olacağını içine sindirebilir?  

***

Yine unutamadığım bir anıdır.

Merkez köylerimizden birinde öğretmenlik yapıyorum. Ancak öğrencilerimi bir türlü ilerletemiyorum. Dağınık, ilgisizler.

Hiddetleniyorum. Bağırıyorum falan.

Okul müdürüm teneffüslerden birinde bana yönelerek:

“Ya çok hiddetlisin, hırslısın. Sesin odama kadar geliyor.” dedi.

Biraz mahcup:

“Öğrenciler çok ilgisiz. Hiç hevesleri yok. Ne yapacağımı şaşırdım. Onlardaki bu hali görünce de sinirleniyorum.” dedim.

Müdürün verdiği cevap hayat felsefesi gibiydi.

“Yahu Zekai! Bunların hepsi okuyup doktor, mühendis olacak da Suluovalının soğan otun kim ayıklayacak?!

 Demir yollarında kim çalışacak?! Dert edindiğin şeye bak!..” dedi…

O zaman öğrendim köylünün soğan otuna günlükçü gittiklerini. Erkeklerin de demiryollarında rayların bakımında çalıştıklarını.

****

Çetin ALTAN’ın bir yazısında okumuştum. Mealen şöyle diyordu:

Devlette çalışanların yüzde sekseni “mesleksizdir.”

Sokaktan 100 Türk’ü çevirip: Vali mi olmak istersin, marangoz mu diye sorsanız, herkes vali olmak ister.

Valilik bir pozisyondur, “önemlidir.”

Marangozluk da bir meslektir, “değerlidir.”   

Türkler, mesleklerden çok, pozisyonlara meraklıdırlar.

“Değerli” bir meslek sahibi olmaktan çok, “önemli” bir makam sahibi olmayı yeğlerler genellikle.

Vali, Avrupa’nın herhangi bir ülkesine gidip boş valilik kadrosu var mı diye iş arayamaz.

Ama dönerci ustası dünyanın her köşesinde mesleğini icra edebilir.

Ya da kuaför…

Oto boyacısı da…

Ama dediğim gibi bunun eğitimini görmek kaydıyla.

Ve dahi kendi tarzınızı, kendi markanızı yaratmanız şartıyla…  

***

Bir zihniyet değişikliğine/devrimine ihtiyacımız var.

Eğitim sistemimiz/politikamız, “meslek” sahibi olmanın, “pozisyon” sahibi olmaktan daha değerli olduğuna dair bir bilinci hem anne-babalara, hem de öğrencilere aşılamalıdır.

Okullar bu anlamda niteliksel olarak yeniden yapılandırılmalıdır.