Hep felaket…

hep barbarlık…

hep katliam…

Türkiye’de… Suriye’de… Irak’ta… Pakistan’da… Afrika’da…

Hep Müslüman diyarında…

Ve son olarak İstanbul’da!.. Beşiktaş’ta…

Gencecik hepsi de…

Suçları ne?

O an orada olmak… evet evet, yalnızca o an orada olmak…

Niçin oradaydılar?

Oynanan futbol maçının güvenliğini sağlamak için… Bu hizmetlerinin karşılığını canlarıyla ödediler!..

Yapanlara ne diyelim? Öldürenlere… öldürmeye gelenlere…

Nasıl hakaret edelim! Hangi küfür içimiz rahatlatır! hangi sövme! hangi hakaret! hangi aşağılık cümle!

Yapanları lime lime etsek, akla hayale gelmeyecek işkencelerden geçirsek ne olur?

Oraya “ölmeye gelmiş” olanı neyle cezalandırabiliriz?

***

İslam coğrafyası “emanet işgalciler”in işgalinde…

sahipleri adına… efendileri…

“Köleliğin” gereğini yapıyorlar!..

köleliklerinin…

ve köpekliklerinin…

***

yaralarımıza sürecek merhem kalmadı…

yaraya kesti vücut…

kangrene…

koca ülke…

ve dahi bu coğrafya…

***

Şeytan’a sözüm yok!.. Zira o görevini yapıyor.

Sözüm şeytana ve şeytanlığa teşne halimizedir.

Anlıyoruz ki Müslümanlık öldü!..

Evet öldü!

Eğer ölmeseydi böyle olur muyduk?!

Ölmeseydi Müslümanlık, Müslümanlığımız ölmeseydi, birbirimizin gırtlağına sarılır mıydık?!

Öldü Müslümanlık!

Öleni diriltemeyiz artık…

Zira ölen dirilmez…

Dirilemez...

“Bu dünyada” mümkün değil öldükten sonra dirilmek.

Bu dünya da doğulur ve ölünür…

Doğmakla açılan parantez, ölümle kapanır.

Mesele, açılan parantezin nasıl kapandığıdır. İki parantezin arasını nasıl doldurduğumuzdur.  

İslâm’dan söz etmiyorum… İslâm’la bağını koparmış Müslümanlığımızdan söz ediyorum.

Ölen Müslümanlığımızdan…  

***

Yeni bir doğuma ihtiyaç var…

Yeni bir Müslümanlığa… Bugünkünden farklı… Bugünküne benzemeyen… asla…

Yeni bir Müslümanlık parantezi açılmalı…

Dünyayı yeniden tarif edecek bir “yeni Müslümanlık” parantezi…

İnsanı yeniden inşa edecek bir medeniyet tasavvuru… İnsanı… tüm insanlığı…

farklılıklarıyla… çelişkileriyle… zıtlıklarıyla…

Asrı Saadet’teki gibi…

Endülüs’teki gibi…

9. Yüzyıl Bağdat’ındaki gibi…

Osmanlı İstanbul’u gibi…

Eskiye gitmekten söz etmiyorum…

Zamanın ruhundan söz ediyorum. Çünkü her çağın ruhu farklıdır.

Bu çağın ruhuna hitap edecek bir İslâmi doğuştur sözünü ettiğim.

İslam, “Ey insanlık!” diye sesleniyor… O nedenle dünyayı ve insanı yeniden kucaklayacak, çağın ruhuna uygun bir İslâm’ın doğması gerekir… Geçmiş İslam uygarlıkları, hep bu hitabın üzerine oturdu.

Evet kurtuluş, yeni bir medeniyet inşasıyla mümkün olacak. Tüm insanlığı kuşatıp, kucaklayacak bir medeniyet rüyasıyla…

***

İstanbul’da yitirdiğimiz canlarımıza Allah’tan rahmet, ailelerine de başsağlığı ve sabır; yaralılarımıza da acil şifalar diliyorum…