Herkes, yani tüm öğrenciler okulun bahçesinde öğle sıcağında sıra olmuş, içeri girmek için zilin çalmasını beklerken, okumuş/aydın/etiket sahibi veli(leri)miz, elinden tuttuğu öğrencisiyle sınıfın kapısında bekliyor!

Ya da içerde koridorda…

Güneş’ten uzak!..

gölgede!..

serin!..

ve de sakin!..

Zira çocuğu sırtında çantasıyla bekleyemez öyle sıralarda falan!

Sıraya girmek, sırada olmak, sırada beklemek halkın çocuklarının payına düşer!..

“sıradan” insanların çocuklarının payına!

ayrıcalığı olmalı çocuğunun!

Bir “büyüğü” sayesinde ayrıcalıklardan yararlanmalı çocuk!..

Bir büyüğü sayesinde!..

“güçlü” olan sayesinde!..

Bir “yetkili” avantaj sağlamalı ona!

***

Böyle büyüyoruz…

Hep bir “dayı”, bir “yakın” sayesinde iş görmeye, iş bulmaya böyle böyle alışıyoruz.

böyle alıştırılıyoruz!

Böyle “çıkarcı” oluyoruz…

***

Bedel ödememeyi, bedel ödemeden yaşamayı çocuklarımıza böyle öğretiyoruz…

Böyle alıştırıyoruz karşılıksız kazanımlara…

makamlara…

mevkilere…

rütbelere…

***

Çocuk ödevini yapmamışsa baba gecenin bir vakti telefonla arıyor öğretmeni, ya da okula geliyor:

“Hocam, çocuk ağlıyor. Ödevini yapamadı da… Öğretmenim kızar diye hani!..”

Ya da:

“Misafirliğe gitmiştik de çocuk ödevini yapamadı. Şimdi de ağlıyor.”

E ağlayacak tabi…

Çocuk sorumluluğunun idrakinde…

Veli de çocuğundaki bu idraki, “babalığını/yetkinliğini/gücünü kullanarak yok etmeye çalışıyor.

***

Çocuk, sorumsuzluğunun bedelini, bir “güçlü” sayesinde ödemekten kurtuluyor!..

Artık onun, bedel ödemekten kurtaracak bir “güçlü”sü var.

Şimdilik!...

Büyüdüğünde de bir makam-mevki sahibi bulur elbet işini yürütecek.

Bir yetkili…

ya da siyasetçi…

vekil…

bakan…

Sırf “politik yakınlık” nedeniyle verilecek bir “iş imkânını” ya da makamı, ahlâki ya da liyakat kaygısıyla reddedecek kaç “insan” çıkar!.. kaç “yiğit!..” kaç “erdemli!..”

Bu soruyu önce kendimize soralım ve dürüstçe cevap verelim.

***

Hani şu yaşadığımız ya da şahit olduğumuz hak ihlalleri yok mu?

adam kayırmalar…

haksız kazanç düşkünlükleri…

ya da hukuksuzluklar…

aldatmalar…

dolandırılmalar…

İşte tüm bunları buralarda aramalı…

gerilerde…

yani geçmişte…

yani çocukluğumuzda…

Psikiyatrlar da sırf bu nedenlerle “yetişkin” hastalarının önce “çocukluk”larına giderler.

Zira ruhsal, yani psikolojik, ya da “kişilik bozuklukları”nın nedenleri genellikle çocuklukta edinilir.

Biz yetişkinler öğretiriz onlara tüm fırıldakları!..

üç kâğıdı!..

gemisini kurtarana kaptan dendiğini!..