Kafası parçalanmış, kanlar içinde bir baba sedyede.

Ve o kanlı bedene sarılmış ve bırakmayan bir çocuk yedi-sekiz yaşlarında…

O kanlı kafaya sarılmış…

dağılmış kafaya…

kanlar içinde…

Babanın kanı çocuğun her yerinde…

ellerinde…

kollarında…

muhtemelen ölmüş babayı öpen dudaklarında…

kan revan içinde baba…

kan revan içinde çocuk…

kan her yer!

her yer kan!

baba kan!

çocuk kan!

dünya kan içinde!

kan içinde dünya!

Kan deryasından “Baba beni bırakma çığlıkları…” yükseliyor semaya.

Sonsuza… sonsuzluğa…

Sonsuzluğun “Sahibi”ne...

***

Kim olduğu çok mu önemli ölenin?

Ya da “baba beni bırakma” diyenin.

Nereli olduğu ya da.

“Uzak”tan olunca, “biz”e uzak olunca, “biz”den olmayınca azaltacak mı duyacağımız utancı.

Farz edelim ki bir şehit çocuğu.

Ya da Suriyeli..

Ya da Hindu.

Türk ya da Kürt…

Arap ya da Yezidi…

***

Ben ölenden korkmuyorum. kan revan içindeki babadan.

O çocuktan korkuyorum ben!

kan revan içindeki çocuktan.

doğarken dahi böylesine kana belenmemiş çocuktan.

“baba beni bırakma” diyenden.

burada kalmakta korkandan.

Bu dünyadan korkan.

dünyalıdan.

insan(!)dan…

ve dahi insanlıktan…

insanlığımızdan…

insanın vahşete denk düşen kötücüllüğünden…

***

Bütün dünya korkmalı babasının “kan”ına tanıklık eden bu çocuktan.

Ve dahi daha nicelerinden…

O çocuğun dökeceği kandan korkmalı bütün yeryüzü…

Bir birini utanç verici barbarlıklar içinde yok eden Müslümanlar korkmalı önce o çocuktan…

“kendi” çocuğundan...

Müslümanların aşağılık etnik ve mezhepçi milliyetçiliklerinden bir “paylaşım” ve “bölüşüm” hikâyesi çıkaran emperyalizmin inşacıları da korkmalı elbet…

Müslümanların acziyetini, cehaletini, egosunu kullanan Amerika korkmalı…

İngilizler de korkmalı…

Fransızlar…

Ruslar…

İsrail…

ve dahi İran.

“Müslüman” İran…

ve “seyirci” kalan herkes…

susan…

sesini çıkarmayan…

çıkaramayan…  

***

Dünyada savaşlarda yetim bırakılan tüm çocuklardan korkmalı dünya.

korkmalı o çocukların yaşatacağı korkunçluklardan…