Özellikle “yeni kuşak” anne-babaların, çocuklarını mutlu etmek noktasındaki tutumları, çocuğu ailede “egoist bir krala” dönüştürmektedir.

Çocuğun her türden ihtiyacının, daha ihtiyaç hasıl olmadan karşılanması, onda, “Her şey beni mutlu etmek için var” düşüncesini geliştirmektedir.

Öğretmen, bu “krallığa” son veren bir özne olarak yer yer öğrenci ve velisiyle çatışmak zorunda kalmaktadır.

Velinin, çocuğunun çantasını sınıftaki masasına kadar taşıması, paydos zili çalar çalmaz sınıfa dalıp çocuğunun eşyalarını toplayıp, öğretmenden de ödevini bizzat alması bir paradoksu gündeme getirmektedir.

Bu tür tutumlar öğrenciye, “seni önemsiyorum” mesajını verirken çocuğu mutlu etmekte, ancak diğer taraftan da, “sen çantanı sınıfa kadar taşıyamazsın, son zilde de eşyalarını toplayamazsın, hele hele ödevlerini öğretmeninden bizzat ben almalıyım, çünkü sen unutursun” mesajı verilerek, çocukta bir güvensizlik duygusu geliştirilmektedir.

Çocuğa “değerlisin” mesajının verilmesindeki ölçüsüzlük, sınırsızlık, bir egoizm kralını inşa etmektedir. Bu kral, tüm sorunları başkaları tarafından çözülen, kendi sorunu için parmağını dahi kaldırmayan tembel bir kraldır. Gücü kendinden menkul bir kral değildir. Gücü anne-babadan menkul, ama anne-babayı da köleleştiren bir kral.

Kendisini ayakta tutanlar çekildiğinde devrilen, ama aynı zamanda kendini ayakta tutanları da mutluluk oyuncağına dönüştüren şımarık bir kral.

Bilgisayar mağazasına gelen bayan, yedi yaşındaki çocuğuna notebook “diz üstü” bilgisayar alacağını söyledi.

Kendisine, yedi yaşındaki bir çocuk için uygun olanın “masa üstü” bilgisayar olduğu söylediğinde de:
“Haklısınız ama çocuğum öyle istiyor.” dedi çok önemli bir davranış sergiliyormuş edasıyla.

Çocuk anneyi esir almış adeta.

Çocuk için uygun olmayan bir aracı, sırf çocuk istedi diye almak, itiraz edememek, ikna etmeye cesaret edememek nasıl bir köleliktir?

Bu velilerin yarattığı krallar, çok da insani olan üzülmeyi, yokluğu, imkânsızlığı, sabretmeyi, hasret çekmeyi, mücadele etmeyi, beklemeyi bilmiyorlar, öğrenemiyorlar.

Oysa insanın anlam dünyasında ne kadar da olgunlaştırıcı, kişiliği kemale erdirici kavramlardır bunlar.

Bunları bilmemek, üzülmeyi, yokluğu, imkansızlığı, sabretmeyi, hasret çekmeyi, mücadele etmeyi, beklemeyi bilmemek, ne de çok “insan” olmayı eksiltici şeylerdir.

Anne-babaların, hayatla yüzleştirmediği, kendini idare edemeyen, ihtiyaçlarını kendi karşılayamayan, sorun çözme yeteneği zayıf kralları, hayatlarından anne ve babalar çekilince ne kadar da etkisiz-yetkisiz-zavallı ve bakıma-yardıma muhtaç zavallıya dönüşeceklerdir.

(*)Bu yazı 11 Eylül 2009 tarihinde Yeşilırmak gazetesinde yayınlandı.