Bazen çaresiz kalıyor insan…

Gördükleri ya da duydukları karşısında şaşırıyor…

şaşakalıyor…

hayrete düşüyor…

Burada şaşırmak, şaşakalmak ya da hayrete düşmek sözcüğü, olanı, olmakta olan, olup bitmiş olanı  kavrayamama, anlayamama durumunu ifade ediyor.

akıl erdirememeyi…

olanı akılla açıklayamamayı…

***

Bazen insanoğlunun yaratıcı düşüncesine şaşarız.

hayrete düşeriz zekâsı karşısında.

akıl erdiremeyiz üstün kavrama gücüne.

sanatına…

şaheserine.

ürettiği medeniyete.

Buradaki şaşırmak, hayrete düşmek, akıl erdirememek durumu “hayran” olmayı ifade eder.

gıptayı…

***

 Bazen “akılsız”lığımıza şaşarız.

akılımızı kullanmayışımıza… kullanamayışımıza…

aklı devre dışı bırakışımıza…

akıl kârı değildir yaptığımız…

akılsızcadır…

“Aptal”ca…

***

Sonuçta her iki durumda da şaşıran akıldır.

***

Daha bir yıl önce devlete ait bir binanın “akılsız”ca yıkılışına “seyirci kalmıştı da toplum, yıkılan inşaat, yıkanın üstüne çöküvermişti!

“yıktıran”ın değil…

yıkanın üstüne!..

dozerin…

ve içindeki operatörün…

ölüvermişti adamcağız…

öldürüvermiştik hep birlikte…

yıktıranıyla… seyredenleriyle… bu ilin idarecileriyle…

Oysa oradan geçen herkes “Böyle bina mı yıkılır!..” demişti.

Ama herkes... okumuşu... ve dahi okumamışı...

Sadece birinci dereceden “ilgililer” akledememişlerdi o binanın öyle yıkılmayacağını! yıkılamayacağını!..

Hem de gelişmiş ülkelerdeki “güvenli yıkım” örnekleri orada öyle dururken!

***

Daha yeni, şehrin merkezine yakın bir yerde yanılmıyorsam beş katlı bir bina yine “aynı şekilde” yıkıldı.

Bir yıl önceki bina nasıl yıkıldıysa öyle!..

Bir yıl önceki ölümlü kazaya rağmen!..   

Oradan geçenlerin bakışları altında.

Yine herkes, “böyle bina mı yıkılır!” dedi, tıpkı öncesinde olduğu gibi!

Yine hepimiz seyrettik! söylendik!.. dedikodusunu yaptık!..

STK’lar seyretti bu yıkılışı!.. sendikalar seyretti!.. dernekler de…

İşgüvenliği kurumları/uzmanları da. ve şehrin idarecileri de…

***

Yaşarken değil, ölünce kıymetli oluyor insan!

Siz, devletin ya da iktidarın ya da işverenin ihmalinin kurbanı olun ki, ölün ki bir iş kazasında, protesto etsinler!..

Ölün ki STK’lar sokaklara dökülsünler!.. “ilerici” dernekler… örgütler… vs…

Ölün ki sendikalar meydanları doldursunlar!...

Siz bir ihmalin kurbanı olun ki, muhalifler alanlarda haykırsınlar:

“Sen ölmedin!..”

“Sonsuza kadar yaşayacaksın!..”

“Katil iktidar!..”

“Vahşi kapitalizm!” vs…

***

Anlaşılan o ki, mesele, insanın bizatihi kendisi değil “değerli” olan.

Mesele onun “ölümü” üzerinden iktidar devşirmek!..

Birilerinin ölümü üzerinden “ideolojik haklılık” üretmek!..

Rakibi, bir ölüm üzerinden köşeye sıkıştırmak…

“Ölen”i bir anda politik savaşta “araca” dönüştürmek…

İktidara ya da zafere ulaşma amacında olanların kullandıkları bir araca!..

***

“2016 yılının ilk üç ayında 414 kişi iş kazalarında can vermiş.”

Evet…

İnsan istatistik bir veriye dönüşüveriyor birden.

istatistiğin konusu oluyor.

sayıların konusu…

insan, “sayı”dan ibaret oluyor. 

Şaşakalıyoruz "insan"a, "insanlığa" bu denli yabancılaşmamıza!..