Adeta gösteri yapıyor!..

ilgi çekiyor!..

eğleniyor!..

*** 

Bir başka öğrenci tekerlekli çantasını merdivenlerde peşi sıra sürüklüyor!

Çanta, merdiven basamaklarını tekerlekleri üzerine düşe düşe iniyor... 

Tak. tak. tak.

***

Bir başka gün, tam da paydos saatinde çocuk, yepyeni, gıcır gıcır montu üzerine yatıp, eğimli engelli merdiveninde kayıyor annenin gülen bakışları arasında.

“Bak,” diyorum çocuğa, “böyle kayarsan bu mont eskir.”

Çocuğun cevap vermesine fırsat bırakmıyor anne:

“Olsun öğretmeni,” diyor gülen bakışlarını bana çevirerek, “yenisini alırız.”

***

Öğrencilerimle sohbet ediyorum.

“Diyelim ki gece geç vakit oldu. Ödevlerinizi yap(a)madınız. Ailenizin tepkisi ne oluyor?”

“Öğretmenim” diyor bir öğrencim, “bazen ödevim gecikiyor. Babam ya da annem ‘Boş ver çocuğum. Geç oldu haydi yat. Ben öğretmenini yarın ararım.’ diyor.”

Bir başka öğrencim de:

“Eğer ödevimi bitir(e)mez de yatmak istersem, babam, ‘Ödev senin sorumluluğun. Bitirmeden yatmamalısın. Uykusuzluktan ölmezsin değil mi? Sorumluluklarını şimdiden yerine getirmemeye alışırsan, hayatta başarılı olman söz konusu olamaz. Sorumlulukları için uykusuz kalanlardır hayatta başarılı olanlar,’ diyor.”

***

Bazen bazı öğrencilerim devamsızlık yapıyor. Okula geldiklerinde soruyorum:

“Dün neden gelmedin?”

“Biraz başım ağrıyordu da annem göndermedi.”

Ya da:

“Biraz ateşim vardı. Annem gitme.” dedi.      

“Okula gelemeyecek kadar mı hastaydın?”

“Hayır gelebilirdim ama annem göndermedi.”

***

Cumhuriyet Bayramından bir gün önce yarım gün ders yapıyoruz ya hani, sınıfın neredeyse üçte biri gelmedi okula.

Tabii bayrama da.

“Neden gelmediniz?” diyorum.

Her birinin bir mazereti var!..

Anne-babanın “uydurduğu” bir mazeret aslında.

Çocuklarını “korumak” adına!..

***

Aynı durum dönem sonlarında da gerçekleşiyor. Karneye birkaç gün kala sınıflar neredeyse boşalıyor. Ancak karne günü tüm öğrenciler anne-babasıyla tam tekmil sınıfları dolduruyorlar.

“Neredeydiniz?” diyorum, “kaç gündür.”

“Ders yoktur diye göndermedik.” diyor bazı veliler utangaç bir gülümsemeyle çocuklarına fırsat vermeden.

“Ama ben okuldaydım. Yani sınıfta. Bazı öğrencilerim de. Ben ve bazı öğrencilerim sorumlu davrandığımız için geldik. Yani sorumluluk duygusuyla… Siz hangi duyguyla çocuğunuzu okula göndermediniz?”

Etkilenmiş gözükmüyor ne veliler, ne de çocukları…

Gözleri alacakları karnelerde!..

Eğer derslerin hepsi “peki”yse yani “100”se sorun yok.

***

Velilerin kahır ekseriyeti, çocuklarının “kişiliği”yle ilgili değiller.

 “olgunluğuyla…”

 “yardımseverliğiyle”

edep ve terbiyesiyle…

sorumluluk duygusuyla

sosyal ilişkileriyle…

***

tek ölçü  başarı... yüksek not... yani sayısal… niceliksel...

Çocukların “değeri”, başarıları üzerinden artıyor ya da düşüyor.

aldıkları not üzerinden…

sayılar üzerinden!.. borsa gibi…

Çocuğu değerlendirirken “miktar” önemli.

kaçıncı? kaç yanlış? kaç doğru? kaç net? kaç puan?

vs. vs. 

***

Eğitim sistemimiz çocukları olgunlaştırmak üzerinden yürümüyor artık.

Yüklü müfredatlar, çocukları birer bilgisayar harddiskine dönüştürdü...

“Yapan” değil, “bilen” çocuklar hedefleniyor.

Hayatlarında gerekli olmayacak bir yığın bilgi dolduruluyor çocuk beyinlere.

Nerede, ne zaman, niçin gerekli olacağı bilinmeyen yüz binlerce bilgi işgal ediyor beyinleri.

Birer bilgi hamalına döndü çocuklar.

Sonuçta ileri teknoloji üretemeyen bir ülkeyiz.

Yan yana gelip sağlıklı konuşamayan, iletişim kuramayan, kutuplaşmış, kavga eden, savaşan ve birbirini öldüren insanlar ülkesi olduk.