“Şimdiki öğrencilerde müthiş bir özgüven var kardeşim.” diyor öğretmen arkadaşım.

“Acayip açık sözlüler. Geçenlerde bana kıyafetimi beğenmediklerini söylediler.”

Şaşırıyorum… yani ben… şaşıran…

Devam ediyor öğretmen:

“Bir başka gün de kız öğrencim, ‘Çok bağırıyorsunuz, rahatsız oluyorum!’ demez mi? Dondum kaldım. Bu nasıl bir özgüven böyle!..” diyor adeta gururlanarak…

“Bunun adına ‘özgüven’ denmez hocam ya da açık sözlülük. Bunun adı ‘edepsizlik’tir.” deyiverdim birden.  

Anlık...

Bir refleksti...

***

Yıllar önce, sunucu Çiğdem Tunç kulağıma küpe ettiğim bir cümle söylemişti. “Açık sözlülükle edepsizlik arasında çok ‘ince’ bir çizgi vardır.”

Televizyon dünyasındaki “sunucu” arkadaşlarına bir “gönderme” yapmaktı amacı.

***

Tam da köprü üzerinde, önümde, sırtında okul çantasıyla giden liseli kız, telefonda annesine amiyane tabirle çemkiriyor!

“Saçmalama anne ya!..”

“Manyaklaşma anne ya!..”

“Ya manyak mısın anne ya!..”

Abartmıyorum. Tek bir kelime eklemedim. Kelime ne demek. Harf bile katmadım kızın söylediklerinin üzerine…

Kızının gözünde “saçmalayan” bir anne!..

Ya da “manyaklaşan!..”

Bırakın anneye ya da babaya “saçmalama”, “manyaklaşma” lâkırtılarını sarf etmeyi, hani şu “anne ya” hitabının sonundaki “ya” ünlemi var ya, onu söylemenin dahi “hürmetsizlik”e tekabül ettiği bir kuşaktan geliyoruz.

***

Anneye ya da babaya karşı cümle kurarken, acaba alınırlar mı kaygısı yaşanmıyor artık.

“Taş”a söylenir gibi söyleniyor!

Duvara söylenir gibi!..

Mahremiyetimizi çoktan kaybettik.

Mahremiyetimizi.

Gizlide, içimizde kalması gerekeni…

Söylendiğinde karşıdakini “üzecek” olanı.

Bu bir “irfan”dı ve o irfan, üretildiği bu toprakları terk edeli çok oldu.

***

Okulun ikinci katında kare şeklindeki daracık, loş koridorda iki bayan veli çevirmişler genç bayan öğretmenimizi! Biri bitiriyor cümlesini, diğeri alıyor. O bitiriyor, sonra diğeri…

Neymiş efendim, öğretmen ödev yapmayan bir öğrenciye kızmış da bu hanımların çocukları çok korkmuşlar!..

“İyi de” diyor öğretmen arkadaşım, “Ben, ödevini yapmayana kızıyorum. Sizin çocuklarınıza ne oluyor! Kaldı ki onlar ödevlerini yapmışlar.”  

“Ama çok korkmuşlar! Psikolojileri bozulmuş!..”

Öğretmen ne yapmalıymış efendim?!

Onu da “öğretiyorlar” öğretmene, "öğretmen terbiyecileri!..

“Azarlayacağınız çocuğu dışarı çıkarın, orada azarlayın!”

***

Şaka gibi.

Komik…

Trajikomik hatta…

Tam bir hadsizlik…

Had bilmezlik…

“Ukalâlığın” da bir haysiyeti vardır değil mi?

Bir karizması!..

***

Rehberlik öğretmeni arkadaşımız anlatıyor.

Okulumuza yeni gelen bayan öğretmenimize ilk veli toplantısında anneler: “Çocuklarımız sizi beğenmemişler! Hoşlanmamışlar sizden!” diyorlar.

Donuyoruz duyduklarımız karşısında!

***

Şirazesi yok sözün…

Yani dengesi…

Yani edebi…

Edebimizi kaybettik.

Terbiyemizi…

İrfanımızı.

*** 
Ne demişti Amasya'da bir okulu ziyaret eden eski Milli Eğitim Bakanı Ömer Dinçer, öğrenciye?

Hani şu: "Müdürümüz saçımıza karışıyor." diyen öğrenciye:

"Müdür de kim oluyormuş! Söyle ona, bakanımız da senin saçını kesecekmiş, de..."

***  

“Gırtlak boğum boğumdur.” demişlerdir büyüklerimiz.

“İki düşün, bir söyle.”

Ama önce “düşün.”

Mutlaka “düşün.”

Sonra söyle.

Söylemenin ön koşuludur “düşünme.”

İlk şartı. 

Olmazsa olmazı.

İnsanın temel vasfı.

İnsan olmaklığımızın olmazsa olmazı.