On beşinde var-yok genç.

Zayıf uzun boylu.

Üzerinde kısa kollu siyah tişört.

İçinde boş şişe, pet bardak ve başka atıklar bulunan siyah poşeti başının üzerinde çevirdi çevirdi ve fırlatıverdi ırmağa, yanındaki arkadaşlarının bakışları altında!

Sapanla atar gibi...

Sadece yüzünde "puşi"si eksik!..

Tam da ırmağın ortasına düşürüverdi!..

Şehrin merkezinde...

Tarihi şehrin...

Osmanlı şehzadeleri Fatih'in, Yavuz'un, Bayezid'in çocukluklarının şehrinde!..

Osmanlı'dan kalan yalı boyu evlerinin karşısında!..

Üç gençtiler!.. Neşeyle güldüler!

Bir an göz göze geldim poşeti atanla.

"Çok güzeldi!.." dedim, imalı!..

Anlık... Plânladığım bir şey değildi. Bir refleks...

"Yakıştı sana!.."

"Bozulacak" diye bekledim. Ya da tepki verecek falan...

Elini yumruk yapıp havaya kaldırdı bir zafer edasıyla!

Yüzünde alaycı bir gülümseme...

Muhtemelen "utanma"yı öğrenmemiş!

Ya da öğretmemişler!..

Ve hatta öğretmemişiz!..

Öğretememişiz!..

"Ne olacak amca!" dedi içlerinden biri, "Bu da geleceğin genci olacak!.."

Güldü üçü de müstehzi!..

Hem de "amca" dedikleri adama karşı.

"Tabi "dayı" da diyebilirdiler.

Şimdi "dayı" diyenler türedi hani ortalıkta!

"Beyefendi", "bayım" ya da "amca" değil!..

"Dayı!"

"Şehirlilik" hak getire!.. kentlilik... süzülmüşlük... incelmişlik... kibarlık...

***

Yarım saat sonra yine aynı kaldırımda iki genç...

Yirmi beşlerinde gösteriyorlar.

Sıfıra vurulmuş kafalar dazlak.

Birinin omzuna kadar çıplak olan kolları "dövme" dolu.

Elbette buraya kadar her şey normal.

Kolu dövmelerle dolu olan, elindeki ambalajlı dondurmanın ambalajını dişleriyle yırtıp tükürüyor kaldırıma.

Sonra ambalajın kalan kısmını elleriyle dondurmadan sıyırıp atıveriyor yere!..

Hiç rahatsızlık duymadan. "Normal"miş gibi!

***
Anıt Meydanı'nda, tam da "şehrin" göbeğinde, karşı kaldırımdaki arkadaşına sesleniyor söverek!..

Hem de arkadaşının annesine!..

Herkes duyuyor bu yüz kızartıcı küstahlığı.

Meydandaki herkes...

Çıt çıkmıyor kimseden...

Meydanın uğultusu alıp götürüyor o sövgüyü yukarılara... o küstahlığı... o küstahlık karşısındaki sessizliği... müdahale edilmeyişi... itirazsızlığı...

Meydan teslim oluyor kabalığa... yani nobranlığa...

Şehrin meydanı teslim oluyor lise son sınıf öğrencisine...

"Genç" teslim alıyor "şehirliliğin" zarafetini, nezaketini!..

***
Toplum nezaketini hızla terk ediyor.

Nezaketini... Zarafetini...

Böyle yığınla örnek yaşıyoruz sokaklarda?

Tükürenler!.. Sümkürenler hatta şehrin meydanında!..

Söverek "muhabbet" edenler... Küfrederek...

*** 

Nereden besleniyoruz?

Neyin üzerinden inşa ediyoruz kendimizi.

Hangi "medeniyet"in göstergesi tüm bunlar?

Hangi dinin?

Hangi ahlâkın!..

Ya da milliyetçiliğin?

Ya da ideolojinin?

Kimdir terbiyecimiz?

Allah mı?

Peygamber?

anne-baba?

öğretmenler?

kim?