Kimde?

çocuklarımızda...

öğrencilerimizde...

ve gençlerimizde...

ve yetişkinlerimizde...

bir kural tanımamazlık...

bir kuralsızlık...

sınırsızlık hali...

ve dahi hadsizlik...

bir kendini varetme iştihası...

dayatma arzusu...

ve ele geçirme...

her şeyi...

ve her yeri...

***

Müzeler haftası nedeniyle gittiğimiz mekânlarda çocuklarımızın öngörülemez ve kontrol edilemez davranışları, o mekânlardaki görevlileri tedirgin etti.

"Lütfen sessiz olunuz!" dediler...

"Lütfen eserlere dokunmayınız!"

"Lütfen camlara elinizi sürmeyiniz!"

Ama yok.

İllâki konuşacak...

bağıracak...

dokunacak...

çekecek...

koşacak hatta!..

müzenin içinde hem de!

***
Küçükken misafirliklere götürülürdük. Annemiz sıkı sıkı tembihlerdi yolda. Tembihin ötesinde tehditti biraz da.

"Bakın, orada şeker tutulduğunda sadece bir tane alacaksınız. Sadece bir tane. Ev sahibi size ısrar etse de iki almayacaksınız. Teşekkür edeceksiniz. Anladınız mı?!"

Devam ederdi tembihler(!)

"Çay... sadece bir bardak. ikincisini kabul etmeyeceksiniz. teşekkür edeceksiniz.

Öyle odada orayı-burayı karıştırmayacaksınız misafirlikte.

Anladınız değil mi!?"

Kapıdan içeri girene kadar devam ederdi annemizin ikazları(!)

Diyelim ki iki şeker aldık. Ya da kalktık da bir şeyi, bir yeri karıştıracak olduk.

Kaşla göz arasında çaktırmadan çimdiği yerdik. Misafirlik dönüşü de şamarı. Eve gelene kadar bir yığın aşağılayıcı söz...

***
Terbiyeydi bunun adı...

Belki gittiğimiz evin olanakları kıttır. Şekeri yoktur meselâ. Ne bileyim fazladan demleyecek çayı vs.

Elli- elli beş yıl öncesinden söz ediyorum. Çay paketlerinin en fazla 125 gr olduğu dönemlerden. 20-40-50 gr çay alındığı zamanlardan.

***

Sonunda şunu anladık ki, değişik, farklı mekanların kendine göre kuralları vardı.

Uyulması gereken kuralları.

Her istediğini her yerde yapamazsın.

Sınırlar vardı geçilmemesi gereken.

ve aşılmaması.

Zira sınır aşıldığında başka bir alana giriyorsunuz.

başkasının alanına.

başkasının sınırları içine.

sizin olmayana.

size ait olmayana.

***
İşte şimdiki çocukların temel problemi bu.

"Sınırları" yok.

Her yer onların...

her şey...

her mekan...

Sadece kendileri var...

Herkes dersteyken merdivenlerden çığlık çığlığa inebiliyor.

Sadece o varmış da başkası yokmuş gibi okulda.

Apartmanda da öyle...

***
Ve o çocuklar büyüyor... büyütüyoruz...

Kuralsız... sınırsız... özgür...

Bu günün yetişkinleri oluyorlar... öğretmenleri... memurları... siyasetçileri...vs

***
Ve siz dersteyken, tam da sessizliği sağlamışken bir matkap sesi...

Tiz... alabildiğine... ve ders boyu... tüm sınıflarda...

Ya tablo asılacaktır... Ya kablo çekilecektir vs...

Herkes kendini önemsiyor.

Kendi işini.

***
"Başkası" yer etmiyor dünyamızda.

Dünya bize ait. ve bana.

***
Görüyor musunuz nasıl dayatıyor siyasetçiler kendilerini.

Gün boyu seçim araçlarından yükselen "gürültü" ta camilerin içinde.

Tam da karşımızda cenaze çıkmış, çığlık çığlıya ağlaşılan evin.

Ya da hastası olanın...

Ya da bebeği uyuyanın evinin içinde...

bangır bangır...

Kendi işini yapacak illâki, başkasının rahatsızlığı ise bir "teferruat."

***
Kural yoksa saygı da yok...

"GÜCÜ GÜCÜ YETENE!.."