Evet, bir arada yaşayabilecek zeminimizi kaybediyoruz diyerek bitirmiştim bir önceki yazıyı.

"Kendimiz kalarak" yaşayabileceğimiz zemini.

"Kendimiz" kalarak "sen"le birlikte..

"O"nunla...

"Öteki"yle...

Karşıtımızla hatta...

***

Bizi bir arada tutabilecek ortak bir zihin dünyamız yok.

Ortak hayallerimiz... 

Ve ortak ideallerimiz...

*** 

Herkes "kendi cumhuriyetini" kurdu.

Kendi cemaatini.

Cemaatleştik hepimiz.

Hapsettik "kendi cumhuriyetimiz"e kendimizi.

Kendi cemaatimize...

Malum cemaat değil kastettiğim.

Kendimizi hapsettiğimiz ideolojimizden söz ediyorum.

Kliğimizden...

Mezhebimizden...

Partimizden...

iktidardan...

Bizi kuşatan liderimizden...  

Esir alan liderlerimizden. 

Biat ettiğimiz. sorgusuz sualsiz...

*** 

Her politik görüş meşruiyet sorunu yaşıyor bu ülkede.

Herkes bu ülkeyi seviyor.

Ama ülkede yaşayanlar birbirini sevmiyor...

"Birbirini sevmeyenler cumhuriyeti"nde yaşıyoruz.

Bazı insanlar bazı insanları sevmiyor meselâ.

Modernler gelenekçileri sevmiyor.

Gelenekçiler modernleri...

Laikler şeriatçıları...

Şeriatçılar lâikleri... 

Ulusalcılar liberallere düşman... 

Liberaller ulusalcılara...

Kürtler ülkeyi bölüyor.

Ya da Kürtler kimliksizleştiriliyor. 

***

Sağcısı Nazım'ı okumuyor...

Solcusu Necip Fazıl'ı... 
 
Hazin bir kültürel talandır ortalıkta zuhur eden...

***

Dede Efendi dinlemek muhafazakârlık.

Ya da Itri dinlemek...

Fazıl Say dinlemek modernlik...

Ya da Beethowen dinlemek...

***

Oysa Beethowen'la Dede Efendi ve de Itri  hemen hemen çağdaşlar.

Birini dinleyince muhafazakâr olmak, diğerini dinleyince çağdaş olmak iddiası utanç verici bir cehalete işaret etse gerek.

Bunun ötesinde bir "kendinden" utanma halidir söz konusu olan.

Kendinden nefret...

Bir kişilik yitimi...

Bir şahsiyetsizleşme sendromu.

Kendiliğini bir başka ötekinde eritme...

Kendini, kendi olmayanda var etme patolojisi...

***

Batılılar modernliği "geçmiş"le "şimdi"yi sentezleyerek ürettiler.

Bizim de "geçmiş"imizle "şimdi"yi sentezleyerek kendimize has bir modernliği üretmemiz gerekiyor.

Ama mutlaka "geçmişimiz"le "şimdi"yi sentezleyerek.

Yani gelenekle şimdiyi barıştırarak...