Tarihi Beyazid Camiinin bahçesindeki kapalı bölümde bir "Minyatür Amasya."

Tarihsel derinliğinde nasıl da mütevazi.

Huzurun, dinginliğin ve sakinliğin yani sükunetin görünmesi, görünür olması, ancak Amasya'nın o görüntüsünde mümkün gibi gelir bana.

Bugünden utanabilmenin vitrinidir yüz yıl öncesinin Amasya'sı.

Şehrin tarihi dokusunun nasıl yok edilebileceğinin resmi.

Yöneticilerin, şehrin "tarihini" yaşatabilme yeteneklerinin turnusol kağıdı.

Bir halkın, yaşadığı kenti nasıl tükettiğinin tanığı.

Bu kentte yaşanmış insan hikayelerinin nasıl unutturulduğunun habercisi.

Yeşil Amasya!...

Neresi yeşil?

Amasya'ya yeşilini veren bağlardan eser kaldı mı?

Hacılar Meydanı bitti bitiyor.

Bahçeleriçi ?

Önceki yeşilinden intikam alırcasına, yeşilsizleştirilen/bahçesizleştirilen mahalle.

Bahçeli Elli Beş Evler'in yeşilini boğan beton bloklar...

Samsun asfaltının (A.Türkeş Bulvarı) alt tarafındaki yeşil bağlar da yok artık.

Hükümet köprüsünden batıya, yani Çamlıkent'e baktınız mı hiç?

Kent Ormanı'ndan şehrin üstüne dökülen yeşili nasıl durdurduğumuzu gördünüz mü?

Ya bu şehre yeşilden bir gökyüzü vaadeden Çakallar?!

Yeşili katletmedeki vahşetimizin fotoğrafı...

Biz Amasyalının şehrini tüketmedeki hoyratlığı şapka çıkarılacak cinstendir.

Bu kentin siyasetçileri onlarca yıl neyin siyasetini yapmışlardır?

Taraflarını, seçmenlerini işe aldırmanın, tayinlerini yaptırmanın mı?

Şehrimiz mimarlarının, mühendislerinin, müteahhitlerinin tarihsel mimari üzerine söyleyecekleri hiç mi sözleri yoktu?

Kentin merkezine dikilen sevimsiz beton blokların hangisi bu kentin tarihsel dokusuyla uyuşmaktadır.

Bu kentin akil adamları sözlerini nerelerde, hangi meclislerde tüketmektedirler!

Selçuklu'nun/Osmanlı'nın torunlarının, atalarıyla ilişkisini böylesine kesmeleri anlaşılır gibi değil.

Bu satırların yazarı bir "kent plancı" değil.

Şehir mimarisi üzerine büyük büyük laflar edecek bir donanıma da sahip değilim.

Ve fakat, "Minyatür Amasya"da gördüklerim, bana bu günü yorumlamada önemli ip uçları vermektedir.

Tarihin ve onu üretenlerin, toprağın altında ve üstünde bıraktıklarına baktığımızda, bir medeniyet inşa etmedeki ortak akıllarını/iradelerini görmek mümkündür.

Mekanı kullanma ve inşa etmedeki titizlikleri, estetik kaygıları bu günün insanına ders verir niteliktedir.

Kentleşmenin insanın zihninde yarattığı kazanma/zenginleşme arzusu, yaşamın temel amacı haline gelmiştir maalesef.

Önemli olan, bir metrekare topraktan en yüksek "kazancı/kârı" elde etmektir.

Estetik olması, tarihi dokuyla uyumlu olup olmaması bu günün insanının derdi değildir artık.

Çekirdek ailenin azalan nüfusuna inat çoğaltılan iç mekanlar bir tatminsizliği çağrıştırmaktadır.

İç mekanı konforize ederken, dış mekanı kullanmadaki kabalığımız alabildiğinedir.

Bahçeleriçi Mahallesi'nde ırmağın iki yakasının inşasında sosyalizasyonun ne kadar da uzağına düşülmüştür.

Para/kazanç nasıl da "insan"ı ötelemiştir!

Irmağı sahiplenme iddiası taşıyan apartmanlar, ırmağı nefessiz bırakıp boğacak kadar üstüste.

Yetersiz yollar ve kaldırımlar...

Neden ırmağın iki yakasında yürüyüş yolları düşünülememiştir?

Neden ırmak, şehrin girişinden çıkışına kadar boylu boyunca yeşil kuşakla taçlandırılamamıştır?

Geçen yaz Gaziantep'e gitmiştim.

Şehrin ortasından geçen dereden (ırmak değil) kilometrelerce uzunlukta, içindeki insanları da görünmez yapan nasıl bir yeşil vaha yaratılmış görülmeye değer.

Aynı güzelliğin Eskişehir Porsuk Çayı üzerinde de var edildiği söyleniyor, görmedim.

Tek şanssızlığımız Celal DOĞAN ya da Yılmaz BÜYÜKERŞEN gibi yeteneklerimizin olmayışı mıdır?

YTÜ Şehir ve Bölge Planlamada okuyan kızım anlattı hocalarının Amasya'yla ilgili söylediklerini.

"İçinden nehir geçen tarihi bir kent ancak böyle mahvedilir." 

Daha ne desin?..

Utanmış kızım!

Bu utançtan biz yetişkinlere düşen pay nedir dersiniz?!

(06 Ocak 2011 tarihinde yazılmıştır.)