Sendikalar çığlık çığlığa...

Özellikle eğitim sendikaları...

İdareci atamalarında yapıldığı iddia edilen haksızlıklar var gündemde.

Şikâyetler gazete manşetlerinde...

suçlamalar...

iddialar...

meydan okumalar...

***

Sendikalardan biri sızlanırken, çığlık atarken diğerlerinin sessiz kalması, "sendika" kavramı bağlamında anlaşılabilir değildir.

Ya biri gereksiz yere bağırıyor! Ya da diğeri sorumsuzluk örneği sergiliyor! İhanet ediyor sendikal mücadeleye...

Eğer bir hak gaspı varsa ona karşı çıkmak, sendikalılığın, sendikacılığın bir gereği.

Hem de hak gaspına uğrayanın kim olduğundan, ideolojisinden ya da siyasal görüşünden bağımsız olarak...

***

Sendikalar, işverenlerin "karşısında" konumlanan kuruluşlardır.

her zaman...

ve her halükârda...

İşverenin yanında değil...

Asla...

Karşısında.

hep karşısında...

***

Sendikaların siyasette taraf olmaları işin doğasına aykırıdır.

Sendikacılığın doğasına...

Sendikalar politik yapılar değildir... 

Olmamalıdır. 

Siyaset karşısında bağımsız olmak, sendikacılığın onuru ve haysiyeti olmalıdır.

Zira siyaset, iktidara taşıyan bir araçtır.

Yani devleti yönetmenin, devlet yönetimini ele geçirmenin bir aracı.

Gücü ele geçirmenin... 

Gücü ele geçiren siyaset en güçlü "işveren"dir.

İşte tam da burada işverenin "tarafında" olmak bir sendikacılık ayıbıdır.

Varlığını siyaset üzerinden inşa eden her sendika bir gün bu ayıbın içine mutlaka düşecektir.

Zira sendikal mücadele, her zaman işverenin/devletin karşısında konumlayarak vareder kendini.

Şu ya da bu partinin iktidarı "karşısında"  kendini konumlandırarak...

Siyasete "biat" eden "her" sendika, biat ettikleri siyaset iktidara geldiğinde  o iktidarın "uslu çocuğu" olurlar. 

Olmak zorundadırlar.

Hiç düşündük mü acaba sendikalar neden kendilerini siyaset üzerinden varetmeye çalışırlar?

Neden ihtiyaç duyarlar siyasi bir pozisyona?

Bir partiye niçin destek verirler?

Destekledikleri siyasetin iktidar olması ne gibi avantajlar sağlayacaktır meselâ?

Ya da dezavantajları neler olacaktır? 

***

Ülkelerde yükselecek her "bütüncül" muhalefet, iktidarların ya da devleti yönetenlerin korkulu rüyasıdır.

Yükselen sendikal muhalefetin gücünü "kontrol" edebilmenin yegâne yolu bu muhalefeti parçalamaktır.

Oluşan muhalefeti güçsüzleştirmek, "başedilebilir" hale getirmektir.

Sol söylemin temel iddialarından biriydi bu ve doğrudur da.

***

Tek tek insanların...

partilerin...

gençlik örgütlerinin...

derneklerin... vs...

Ama sendikaların değil.

Olmamalıdır...

Partiler, dernekler, politik yapılanmalar olmalıdır siyaset yapılacak mekânlar.

Ve her sendikalı memur bu hakkı kullanmanın mücadelesini sendikaları aracılığıyla vermelidir.

*** 

Sendikalar siyasetin değil, ekonomik hayatın ve özlük haklarını iyileştirmenin mücadele üsleri olmalıdır.

Sağcısıyla, solcusuyla herkesin.

Ama aynı çatı altında...

Tüm emekçiler bir arada...

Yek vücut...

İşte o zaman dinecektir sendikaların feryatları.

İşte o zaman çalışanlar, haksız uygulamalardan, atamalardan, görevden alınmalardan, hak mahrumiyetlerinden kurtulacaklardır.

Ama mutlaka bütünleşmiş, birleşmiş bir sendikacılık yapılanmasıyla...

Bölünerek değil...

parçalanarak...

küçülerek...

ve etkisizleşerek...