Hatip, çığlık çığlığa...

"Hava sıcaklıkları arttıkça, açık yerleri kapalı yerlerinden fazla olanlar zuhur etmeye başladı sokaklarda..."

Dinleyenlerin zihnini, sokaktaki çıplağa yönlendiriyor.

Çıplak olana...

Çıplak olanı canlandırıyor namaz için diz çökmüşlerin hayallerinde... gençlerin...

***
Çatışmacı bir dil. düşman eden çıplak olana.

Böyle anlatmak dini, birleştiren değil, bölen yapar.

Düşman eder insanlığı birbirine.

Mevlana'ya yabancı bir dil. Daha nice tasavvuf erenlerine de.

O uluların, çıplak olanla kurduğu ilişki, çıplak olanı hor bakışlardan koruyan bir öz taşır...

***

İnsanı konuşacaksak eğer, nereden başlayacağız?

Ve bir değer yükleyeceksek ona, nedir ölçümüz?

Ten rengi?..

Dili?..

Uzunluğu ya da kısalığı?..

Göz rengi ya da saç rengi?..

Fiziki yapısı?..

Hastalıklara yatkınlığı ya da dirençliliği?..

Hangisi?..

***

İnsan, itibarını/itibarsızlığını sıfatları üzerinden üretir hiç kuşkusuz...

Onun iyiliği/kötülüğü, iyi ve kötü olanla kurduğu ilişkiye göre şekillenir.

***

Dinin sahibi olan Allah, kullarını hep kötü olana karşı uyarmıştır.

Böyle bakınca çıplaklığı, iman sahiplerini test eden bir imtihan olarak görmek gerekir belki.

Çıplaklık, bakılmamak için var.

Olmasıydı imanı nasıl test edilecekti inananların.

"Ben haram olana bakmadım." deme ihtimalimizin gerekçesidir bakılacak bir haramın olması...

İman, var olan çıplaklılığı görememektir aslında...

görmemektir...

gözünün önündeyken hem de...

***
Çalınacak parayı ortadan kaldırmak değildir mesele...

Çalınacak, çalınabilecek para ortalık yerde dururken çalmamaktır marifet...

Nefis terbiyesi denen şey, günah işleme ihtimali, imkanı varken, uzak durmaktır günahtan...

***

Belki çıplaklıktan bir hikmet üretmek, bu açıdan bakıldığında mümkün olacaktır.

Çıplak olana Allah için bakmamak, zina yapma ihtimali orada öyle dururken zina yapmamak içimizdeki şeytana secde ettirmektir belki. Yani onu, şeytanı"zararsız" hale getirmektir...

Nefse musallat olana değil, nefse olmalıdır itirazımız...

Zira şeytan, bir çeldirici olarak hayatımızın merkezindedir. Bu Allah'ın muradıdır.

Ve onu ortadan kaldırmak da Allah'ın tasarrufundadır.

O halde yaşamımıza, imanımıza musallat olacak olan şeytana vize verecek olan ya da onu "iman ülkesine" sokmayacak olan nefistir.

Allah'ın sevgili kulu olmayı ya da Huzur'dan kovulmayı, nefsin şeytanla olan ilişkisi belirleyecek.

***

Sokaktaki "çıplağa" yüklenecek "din dışılık" hali, muhatabını aşağılayacağı için, onun dinle olan ya da ileride olma ihtimali olan ilişkisini koparacak, belki "tövbe etme" ihtimalini de ortadan kaldıracaktır.

Çıplak olana lanet okumak yerine, ona bakan nefse lanet etmek gerekir diye düşünüyorum.

İğneci Baba hikayesi bu bağlamda nasıl da öğreticidir.

Serçoban, ayakkabıcılıkla geçimini sağlayan ağabeyi İğneci Baba'yı ziyarete gelir şehre. Beraberinde de koyunlarından sağdığı sütü bir mendiline çıkılayıp hediye olarak getirir. Amacı, kendi mendiline koyduğu sütün, mendilden sızmadığını göstermektir. Serçoban, mendilini kunduracı dükkanının duvarındaki bir çiviye asar.

Bu sırada İğneci Baba, dükkanında bir kızın ayak ölçüsünü almaktadır.

Serçoban, kızın topuklarını görünce, "Ne kadar da güzel!" diye geçirir içinden...

Ve çiviye asılan mendilden süt yavaş yavaş damlamaya başlar.

Kız, ayak ölçüsünü verip dükkandan ayrılınca, İğnecibaba, kardeşi Serçoban'a:
"Keramet, dağ başında ermekte değil; keramet, burada, çıkındaki sütü damlatmamakta." der.
***
Maharet, çıplak olana kızmak değil; çıplak olanı gören gözü(nefsi) kör etmektir.